Άργησα να επιστρέψω

Δεν πιστεύω να ανησύχησες!

Συμβαίνουν μερικές φορές κάποια απρόοπτα σε αυτήν τη ζωή και ξεφεύγουμε από το πρόγραμμα των ημερών. Ο χρόνος δίνεται αλλού, η διάθεση πεσμένη και πως να μεταφέρεις όσα θέλεις όταν δεν μπορείς να πατήσεις το πληκτρολόγιο, ακόμα και σε μια οθόνη αφής;!

Έπειτα θυμήθηκα ότι κανείς δεν είναι τέλειος (προσωπικά απέχω πολύ από αυτό) και βάφτισα την έλλειψη διάθεσης, «έλλειψη έμπνευσης». Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι υπήρχαν ελάχιστες στιγμές τις τελευταίες εβδομάδες με ενδιαφέρον σε μια μονότονη κατά τα άλλα καθημερινότητα. Όμως και αυτές είχαν τη δική τους «μαγεία». Το επιδιώκω τουλάχιστον.

Συνέβη όμως κι αυτό το κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.

Έχεις δει ποτέ το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι»; Εκείνη την ταινία, όπου ο πρωταγωνιστής «ταξιδεύει» τυχαία τα βράδια σε μια άλλη εποχή και γνωρίζει καλλιτέχνες του παρελθόντος; Υπέροχο συναίσθημα, ειδικά για όσους νιώθουν μια νοσταλγία για μια εποχή και μια αισθητική που δεν έζησαν και μάλλον βρίσκουν θαλπωρή σε αυτές τις ταινίες.

Κάπως έτσι λοιπόν, μεταφέρθηκα κι εγώ (κι όχι μόνο) με αφορμή μια θεατρική παράσταση σε έναν άλλο κόσμο και σε μια άλλη εποχή. Πώς έγινε αυτό άραγε;

Είναι αλήθεια ότι στην Αθήνα μπορείς να βρεις αρκετά πράγματα που δε θα συναντήσεις σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Πρωτεύουσα γαρ, σχεδόν τα πάντα είναι εδώ. Και σε αυτήν την πόλη έτυχε να βρεθώ σε ένα μέρος αλλιώτικο, που σε μεταφέρει για μερικές ώρες σε έναν κόσμο που δεν έχεις γνωρίσει πέρα από βιβλία, ταινίες και σειρές εποχής.

Ο λόγος λοιπόν για το «Τρένο στο Ρουφ», ένα τρένο που κάποτε είχε ζήσει τις δικές του εποχές δόξας και πλέον βρίσκεται «αγκυροβολημένο» στην ομώνυμη περιοχή. Όντας αντίκα, το απέσυραν πολλά χρόνια πριν και πλέον έχει άλλη χρήση.

Αλλά όχι ως απλό κουφάρι του λαμπρού παρελθόντος του, όχι. Έπειτα από μια ιδέα, μια σκέψη και πρόταση, αποφασίστηκε να δοθεί νέα ζωή σε αυτό το τρένο κι από εκεί που μετέφερε κόσμο από το ένα μέρος στο άλλο, σε ταξιδεύει από το παρόν πίσω σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν. Πιο ατμοσφαιρικά, πιο ειδυλλιακά, πιο ρομαντικά θα έλεγε κάποιος.

Πριν από την παράσταση, έπρεπε να περάσουμε από το πρώτο βαγόνι, το μπαρ του τρένου για να πάρουμε τις θέσεις. Στην μισάωρη και κάτι αναμονή, βρήκαμε ένα ξύλινο τραπεζάκι στο βάθος. Παραγγείλαμε και τη στιγμή που καθίσαμε, η «μεταφορά» έγινε αυτόματα. Σαν άλλοι ταξιδιώτες μιας μακρινής δεκαετίας, η αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε έναν άλλο κόσμο, πίνουμε το ποτό μας, έπειτα περνάμε προς το βαγόνι του εστιατορίου (σαν σε ταινία με τον Πουαρό) για να καταλήξουμε στο θεατρικό βαγόνι και να παρακολουθήσουμε παράσταση… με προσωπικότητες του παρελθόντος!

Εκείνο το τρίωρο και κάτι μέσα στο τρένο, είχαμε αποκοπεί από την πραγματικότητα του έξω, του 2024 και περιπλανιόμασταν σε έναν κόσμο του παρελθόντος. Παραδόξως, μου άρεσε αυτή η αίσθηση, αυτή η γλυκιά ζεστασιά και ολίγον τι νοσταλγία για αυτή την περίοδο της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν είδαν ποτέ τα μάτια μου.

Τόσο μου έκανε εντύπωση αυτό το συναίσθημα που έψαξα να βρω λέξη να το περιγράφει. Και τη βρήκα!

“Anemoia” περιγράφεται από τη χρήση της λέξης «άνεμος» και «νους», μια λέξη βέβαια που δε δημιούργησαν οι αρχαίοι Έλληνες (όπως πιθανόν υποψιάστηκες) αλλά αποτελεί πολύ νεότερη δημιουργία του συγγραφέα John Koenig. Υπέροχο; Τώρα βέβαια στην ελληνική θα χρειαστεί να το πεις περιφραστικά ως “η νοσταλγία για μια περίοδος που δεν έζησες ποτέ”. Κράτα αυτό!

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Castle Combe, Cotswolds (Αγγλία)

Επειδή δε μπορούμε να μένουμε νοσταλγοί για μέρη κι εποχές που δεν γνωρίσαμε, σου έχω ένα άλλο μέρος που λένε ότι πρέπει να επισκεφτείς. Το έχω βέβαια κι εγώ στη λίστα μου. Ποτέ θα πάω ακόμη δεν ξέρω αλλά ελπίζω κάποια στιγμή σύντομα. Θεωρείται ένα από τα ομορφότερα χωριά της Αγγλίας κι εκεί επιλέγουν συχνά να γυρίσουν σειρές εποχής. Ωπ, πάλι σε βάζω σε αυτήν την παγίδα!

Ταινία που προτείνω αυτήν τη φορά 📺

Σε μια μακρινή περιοχή της Αμερικής, μέσα στη φύση και το βουνά μεγαλώνει μια οικογένεια, πολύ διαφορετική από τα κλασικά πρότυπα. Με μοναδικό γονιό έναν πατέρα που έχει σκοπό της ζωής του να μεγαλώσει τα έξι (!!!) παιδιά του με έναν αντισυμβατικό τρόπο, τόσα σωματικά όσο και πνευματικά, μακριά από την πόλη και τον δυτικό τρόπο ζωής. Μέχρι που μια μέρα θα αναγκαστεί να επιστρέψει στην κοινωνία που αρνιόταν τόσα χρόνια. Και δε θα είναι μόνος.

Θυμάμαι να σημειώνω το “Captain Fantastic” μέσα στην περίοδο που έψαχνα ταινίες για το Podcast. Ταινίες που θα ενέχουν την περιπλάνηση και θα περνάνε ένα βασικό μήνυμα κατά τη διάρκειά της. Έτσι κι αυτή η ταινία θέλει να περάσει το δικό της βασικό μήνυμα, εμπλουτισμένο με χιούμορ και συναίσθημα μέσω της έξυπνης σάτιρας. Για τη συντηρητική κοινωνία αλλά και τις προοδευτικές φωνές, για τις αξίες της οικογένειες και εν τέλει τη σταθερή αφοσίωση σε όσα μας χαρακτηρίζουν, όλα τα προσωπικά πιστεύω.

Γιατί να δεις αυτήν την ταινία;

Για το feelgood συναίσθημα που αφήνει στο τέλος, τον προβληματισμό που μπορεί να δημιουργήσει, έστω και λίγο επιφανειακά, για τον Viggo Mortensen που σε κάθε ταινία που τον πετυχαίνω, καταφέρνει να κλέβει την παράσταση. Είτε είναι είτε δεν είναι πρωταγωνιστής.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Πράγματα που συμβαίνουν σε αυτήν την ιδιαίτερη χώρα που λέγαται Ιαπωνία

Λατρέυω όταν πετυχαίνω βίντεο από το παρελθόν μιας πόλης. Εδώ, η Αθήνα του 1930

Πόσο μακριά είμαστε από εκείνο το επεισόδιο του Black Mirror (2×01)

Δεν είναι πλέον μόνο η Νέα Υόρκη που δεν κοιμάται!

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Λατρεύω όταν πετυχαίνω μουσικές και κομμάτια που παλεύουν να συνδυάσουν με κάποιο τρόπο την παραδοσιακή μουσική με σύγχρονους ήχους. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Έτσι βρήκα κι αυτό το τραγούδι. Και μου κόλλησε 🤷 

Μέχρι την επόμενη φορά,