Ταξιδεύοντας στην εποχή των social media

Δεκέμβριος 2008

Ξεκίνησα να ταξιδεύω χωρίς τη συνοδεία των γονιών μου Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2008. Η πρώτη μου εξόρμηση με έβρισκε στο Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας με ένα γκρουπ ανθρώπων τους οποίους γνώριζα ελάχιστα από το φροντιστήριο των Αγγλικών. Πρώτη χωρίς, πρώτη εκτός.

Τότε δεν είχαμε δεδομένα και εφαρμογές να ειδοποιήσουμε την οικογένεια στην Ελλάδα ότι φτάσαμε καλά. Ένα απλό SMS και τίποτα παραπάνω, γιατί θα χρεωνόμασταν. Τα υπόλοιπα, με την επιστροφή μας.

Κι αν δεν το είχαμε ομολογήσει σε φίλους και γνωστούς, θα το μάθαιναν σε καφέδες όταν θα βρισκόμασταν πίσω. Να κάνουμε γλαφυρές περιγραφές, δείχνοντας σε μια μικρή οθόνη ψηφιακή μηχανής, μια από τις πρώτες που είχαμε αγοράσει με μπαταρίες, εικόνες περισσής ευτυχίας. Για να αποσπάσουμε ένα “ουαου, υπέροχη, πετυχημένη λήψη!”

Απρίλιος 2018

Δέκα χρόνια μετά και οι εμπειρίες πολλές, άλλες τόσες οι αλλαγές. Τώρα σε insta story κάνουμε αισθητή την παρουσία μας, σε μια τοποθεσία φαινομενικά ιδανική, άλλοτε γνώριμη κι άλλοτε, μέρος έκπληξης. Οι γονείς θα ανησυχούν λιγότερο πως είσαι, εφόσον δουν ένα “είμαι καλά” στην εφαρμογή επικοινωνίας του smartphone σου. Εκείνη που κάναμε εγκατάσταση στα κινητά τους και τους έχουμε δείξει χίλιες φορές πως λειτουργεί. Τους έχουμε δασκαλέψει πια, για να μη τρώμε χρόνο και χρήμα.

Όμορφα τοπία, πλούσια χρώματα και το “μοντέλο” σε μακρινή ή πιο κοντινή απόσταση. Μια περιγραφή, σα σύνοψη της εμπειρίας, της στιγμής, ενός λεπτού σιγής του ταξιδιού. Ελέγχουμε φίλτρα, φωτισμό και ανάλυση, γιατί τα μάτια του κάθε επισκέπτη πρέπει να εκτιμήσουν αναλόγως τη δικιά μας οπτική. Θετικά πάντοτε.

Μα κάπου σιγά σιγά, το χάνουμε…

Ψάχνουμε ένα συγκεκριμένο σημείο, γινόμαστε πιο επιλεκτικοί με το αξιοθέατο και προσπερνάμε στο διάβα μας χιλιάδες “θησαυρούς”. Μόνο για να βρεθούμε για μια στιγμή εκεί, να αποθανατίσουμε την καλύτερή του πλευρά, γιατί όχι και τη δικιά μας, και να εξαφανιστούμε.

Σε μια έρευνα είχα κάποτε διαβάσει, πως όσοι επισκέπτες απλά ψάχνουν να φωτογραφηθούν μαζί με κάποιο κτίριο ή μνημείο και συνεχίζουν την πορεία τους, θυμούνται ελάχιστα από την επίσκεψή τους εκεί. Να’ ναι καλά η φωτογραφία που θα έχει αποθανατίσει την εικόνα, όχι όπως την έχουν δει αλλά όπως ο φακός την έχει καταγράψει.

Στην εποχή των social media, για κάθε ταξίδι, ψάχνεις τον τρόπο να δείξεις μια τέλεια εικόνα. Πράγμα αδύνατο και εν τέλει ανθρώπινο. Και κάποιους αυτή η συνήθεια απλά τους απορροφά, κάποιοι καταφέρνουν να επιβιώσουν κι άλλοι απλά αρνούνται πεισματικά.

Στην εποχή των social media, το ταξίδι θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός κι όχι η αφορμή για να δείξουμε ότι περνάμε καλά. Κάποιες φορές με υπερβολή. Απλά προσπαθούμε κάποιες φορές να μιμηθούμε τις τέλειες στιγμές κάποιων άλλων. Με αποτέλεσμα να μη ζούμε τις δικές μας. Μπορούμε να το αποφύγουμε;

Υ.Γ: Αν έχει καταφέρει να διαβάσεις το κείμενο μέχρι και το σημείο αυτής της πρότασης, σε συγχαίρω. Γιατί, δεν αποτελεί απλά μια κατακραυγή προς τα κοινωνικά δίκτυα, ούτε κατάκριση στους χρήστες τους. Είμαι άλλωστε κι εγώ μέρος αυτών. Κι απλά θέλω να λειτουργήσει σαν μια υπενθύμιση πρωτίστως για εμένα και ύστερα για όσους πιθανόν να συμφωνούν.