Νάπολη: Ταξίδι στην ατίθαση πρωτεύουσα του Ιταλικού Νότου

Όταν ταξιδεύεις σε μια χώρα, η πιο συνηθισμένη και, σαφέστατα, πρώτη σου επιλογή, θα βρίσκεται στην πρωτεύουσα. Στο Λονδίνο, για να δεις λίγη από τη βρετανική κουλτούρα, στο Παρίσι για το γαλλικό ταμπεραμέντο, στο Βερολίνο, για την εναλλακτική ατμόσφαιρα. Πιο πρόσφατο παράδειγμα για μένα, η Ρώμη. Μοναδική, ξεχωριστή, ιδιαίτερη. Μια πόλη που περιέχει τα χαρακτηριστικά ενός λαμπρού παρελθόντος σε συνδυασμό ενός εξίσου δυναμικού παρόντος.

Έχει αναφερθεί ότι μια χώρα έχει πολλά πρόσωπα, ενώ εμείς καταφέρνουμε να δούμε μόνο ένα. Εκτός κι αν βρεθούμε σε άλλα σημεία και περιοχές της. Και μιας και η πρωτεύουσα έχει μεγάλη διαφορά από τις νότιες περιοχές της, αποφάσισα να αφήσω τον αριστοκρατικό Βορρά για τον φτωχό Νότο.. Ξανά λοιπόν σε αεροπλάνα, για ακόμη μια φορά απογείωση και προσγείωση σε διαφορετικό αεροδρόμιο. Αυτή τη φορά για τη Νάπολη…

Εμπρός για μια πίτσα μαργαρίτα

Η πρώτη εντύπωση από την πόλη; Καμία απολύτως σχέση με την αίγλη, την ελάχιστη φασαρία και τον κόσμο της Ρώμης. Μια ζωντάνια που καταντάει κουραστική, φασαρία τελείως διαφορετική, κυκλοφοριακό κομφούζιο, κι ας υπάρχει μετρό. Σε μια πόλη που ούτε τεράστια τη λες αλλά και ούτε μικρή. Εδώ στη Νάπολη, οι κανόνες δεν ακολουθούνται κατά γράμμα, αλλά ανάλογα με τις προτιμήσεις και τα θέλω του καθενός. Σου θυμίζει κάτι;

Το δωμάτιό μας βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από το σταθμό, οπότε σε μερικά λεπτά βρισκόμασταν να χαζεύουμε από το μπαλκόνι το Βεζούβιο, να διακρίνεται στο βάθος. Είχα ακούσει και διαβάσει αρκετά για τη διαφορά ποιότητας και ποσότητας του φαγητού στη Νάπολη σε σύγκριση με της Ρώμης. Αφού βόλεψα τα λιγοστά πράγματά (πρώτη φορά ταξίδι με ένα backpack και μόνο), ξεκίνησα την αναζήτηση. Επειδή “νηστικό αρκούδι χορεύει”, η πρώτη στάση έγινε σε μια από τις πιο φημισμένες πιτσαρίες της πόλης: L’ Antiqua Pizzeria da Michele.

Έξω από το μαγαζί είχανε μαζευτεί αρκετές παρέες που περίμεναν να αδειάσει κάποιο τραπέζι. Ή έτσι μου φάνηκε στην αρχή, μιας και σύντομα αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να ζητήσω χαρτάκι αναμονής και να ζητήσω τραπέζι για να με φωνάξουν. Table for three λοιπόν! Αφού μας φωνάξανε (στα Ιταλικά πάντα, ευτυχώς που έχουν ομοιότητες με τα Ισπανικά), έγινε λίγο πιο ξεκάθαρη η φάση στα μάτια μας: εκεί φτιάχνουν δύο μόνο πίτσες, σε δύο διαφορετικά μεγέθη, marinara και margarita, σε παραδοσιακό φούρνο. Σύντομα το τραπέζι μας γέμισε με τέσσερις σε αριθμό (μια ο καθένας και μια για τη συνοδεία) και απολαύσαμε το πρώτο μας γεύμα στην πόλη. Fun fact: σε αυτή την πιτσαρία γυρίστηκε η ταινία “Eat, Pray, Love” με την Julia Roberts.

Επόμενη κατεύθυνση, το ιστορικό κέντρο της πόλης. Λίγο πιο πάνω από το μαγαζί, ξεκινούσε το ιστορικό κομμάτι της Νάπολης: κτίρια χαρακτηριστικά μιας άλλης εποχής, στενά και καλντερίμια, που δεν προτιμούσαν μόνο οι πεζοί αλλά και επίδοξοι οδηγοί για να κόψουν δρόμο, ενώ σε αρκετές γωνίες έβλεπες κρεμασμένες μπουγάδες και ρούχα, σκηνές που σε παραπέμπουν σε παλιές ιταλικές ταινίες.

Σε αρκετά σημεία της πόλης, ιδιαίτερα σε τουριστικά μαγαζιά, πουλούσαν ομοιώματα, κούκλες και μπρελόκ με τη μορφή του Maradona. Ο πασίγνωστος, για αρκετούς ο καλύτερος, ποδοσφαιριστής του πλανήτη, είχε επιλέξει να περάσει σημαντικό μέρος της καριέρας του στην ομάδα της Νάπολης. Κάτι που δεν ξεχνάει και φροντίζει αναλόγως να τιμά ο κόσμος και φυσικά να εκμεταλλεύονται οι πωλητές.

Όπως και στη Ρώμη, οι περισσότεροι δρόμοι ήταν πλακόστρωτα που δεν ευνοούσαν αυξημένες ταχύτητες στα αυτοκίνητα αλλά ούτε και το γρήγορα περπάτημα. Κάθε επισκέπτης οφείλει να απολαύσει τη βόλτα του χωρίς βιασύνες.

Κόβοντας δρόμο προς την Piazza Cavour, βγήκαμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, το οποίο υποσχεθήκαμε να επισκεφτούμε μέσα στις επόμενες μέρες. Με το ιστορικό κέντρο στα αριστερά μας, κατεβήκαμε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους στη Νάπολη, το Toledo. Κόσμος και αυτοκίνητα να κυκλοφορούν συνέχεια, μαγαζιά σε κάθε πλευρά του δρόμου μέχρι να φτάσουμε στον κεντρικό πεζόδρομο. Εκεί πια δε συναντούσες μόνο Ιταλούς αλλά μπορούσες να ακούσεις και συνομιλίες από ξένους επισκέπτες.

Κατεβαίνοντας από τον πεζόδρομο, εντόπισα ένα μεγαλοπρεπές κτιριακό συγκρότημα που έμοιαζε με πολυκατάστημα αλλά η διακόσμηση και η κατασκευή του δεν παρέπεμπε στις κλασσικές σύγχρονες εγκαταστάσεις. Αργότερα, θα μάθαινα ότι είχε κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλιά Ουμπέρτο Α’. Αργότερα, ανακηρύχθηκε ως μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και διατήρησε το όνομα που είχε δοθεί από το βασιλιά: Galleria Umberto I.

Πολύ κοντά από την Galleria, βρίσκεται μια από τις πιο μεγαλοπρεπείς πλατείες στη Νάπολη, η Piazza del Plebiscito. Μοιάζει με μια θολωτή εκκλησία, έχοντας αρκετές ομοιότητες με το Πάνθεον στη Ρώμη, ενώ περιβάλλεται αμφιθεατρικά με κίονες, όπως και στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Το βράδυ, οι κίονες φωτίζονται με διάφορα χρώματα, δημιουργώντας ένα υπέροχο θέαμα για τους επισκέπτες. Ο κεντρικός χώρος της πλατείας έχει επίσης χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για συναυλίες από συγκροτήματα όπως οι Maroon 5, Muse, καθώς και καλλιτέχνες, όπως ο Elton John και Bruce Springsteen. Την ψύχρα του πάντως την είχε, μιας και βρίσκεται αρκετά κοντά στη θάλασσα!

Σε κοντινή, επίσης, απόσταση, βρίσκεται και το Castel Nuovo. Μέσα σε αυτό το μεγαλοπρεπές κάστρο, κλασσικό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής που κυριαρχούσε παλιά στη Νάπολη, στεγάστηκε το βασικό φρούριο της πόλης, καθώς και ως αρχοντική κατοικία. Δυστυχώς, προλάβαμε να το δούμε από κοντά μόνο το βράδυ και δεν είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στο εσωτερικό του.

Για να κλείσει καλά η πρώτη μέρα, έπρεπε να ανακαλύψουμε τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε αρκετούς φοιτητές και κυρίως νέο κόσμο να πίνει Aperol Spritz σε συνοικιακά μαγαζιά της γειτονιάς των Ισπανικών Τετραγώνων και να χορεύει. Χωρίς πολυτέλειες, με ποτήρια στο χέρια και με χαμόγελα στο πρόσωπο. Τώρα αν ευθυνόταν το Aperol για το τελευταίο, θα σε γελάσω! Το πρώτο βράδυ ήταν όμως ότι χρειαζόμασταν!

Από το μεγάλο λιμάνι στο μικρό

Η εκδρομή στη Νάπολη προσφέρει επίσης τη δυνατότητα για εξορμήσεις σε μοναδικά μέρη. Σημεία όπως το Ερκολάνο, την Πομπηία, το Σορεντο και την Ακτή Αμάλφι. Οπότε, αφού ξυπνήσαμε νωρίς, τα βάλαμε κάτω και καταλήξαμε ότι η Πομπηία έπρεπε να είναι η επόμενή μας στάση. Όμως, πριν φύγουμε για την περιήγηση, έπρεπε να γεμίσουμε δυνάμεις και να εξοπλιστούμε με προμήθειες. Έχεις δοκιμάσει sfogliatelle; Εγώ πάντως δοκίμασα για πρώτη φορά και ενθουσιάστηκα! Φαντάσου ένα ζεστό, γεμάτο κρέμα, τραγανό γλύκισμα ή όπως πάλευα να εξηγήσω σε φίλους και γνωστούς, κρουασάν με φύλο. Μάλλον δε σε βοήθησα και πολύ, πρέπει να το δοκιμάσεις από κοντά!

Με ένα εισιτήριο τρένου στην τσέπη, τα μάτια δεκατέσσερα σε τσέπες και τσάντα (γιατί τα φαινόμενα πορτοφολάδων είναι αρκετά, όπως είχα ενημερωθεί αλλά ευτυχώς δεν είχαμε περιστατικά) ξεκινήσαμε το επόμενο μικρό ταξίδι για την πόλη – φάντασμα της Πομπηίας. Αρκετός κόσμος που είχε ανέβει από το σημείο αναχώρησης αλλά που συνέχιζε να ανεβαίνει και στη διάρκεια της διαδρομής. Φυσικά, ο περισσότερος κόσμος επέλεξε να κατέβει στην Πομπηία.

Ξοδέψαμε ουκ ολίγες ώρες στην περιπλάνησή μας και στη συνέχεια επιλέξαμε να επισκεφτούμε μια άλλη περιοχή αυτή του Σορρέντο, λίγο πιο πάνω από την ακτή Αμάλφι. Φαντάσου μια ακόμη παραθαλάσσια περιοχή, μόνο που ο κόσμος ήταν λιγότερος, καθώς θεωρείται κατά κύριο λόγο καλοκαιρινός προορισμός. Κάτι που ήταν ιδανικό για την δικιά μας περιπλάνηση!

Αν και κουρασμένοι από το ταξίδι και τις πολλές ώρες στον ήλιο, θέλαμε να ανακαλύψουμε και άλλες περιοχές της νυχτερινής Νάπολης. Το προηγούμενο βράδυ, είχαμε προτάσεις για να επισκεφτούμε την Piazza Bellini, εκεί όπου μαζεύονται ακόμα περισσότεροι φοιτητές, καθώς και σπουδαστές από Erasmus. Η κατάσταση, ίδια με εκείνη στα Ισπανικά Τετράγωνα αλλά επί δέκα: μαγαζιά με Aperol Spritz και μπύρες σε πολύ φθηνές τιμές και πλήθος κόσμου να μαζεύεται είτε έξω είτε στη μέση της πλατείας. Εντάξει, αυτό το βράδυ μάλλον τράβηξε περισσότερο από ότι υπολογίζαμε…!

Μια πόλη από τα ψηλά στα χαμηλά

Την επόμενη μέρα επιλέξαμε να περιπλανηθούμε στη βόρεια περιοχή από το ιστορικό κέντρο. Αναζητώντας μια πιτσαρία για πρωινό (τι πρωτότυπο), βρεθήκαμε στη Rione Sanità. Εκεί συναντάει κανείς μια από τις πιο τυπικές γειτονιές της πόλης, μιας και πετύχαμε πλανόδιους πωλητές με ρούχα, φρούτα και λαχανικά, θαλασσινά, καθώς και αρκετά καφέ με παγωτατζίδικά (ή αλλιώς gelaterias). Αλλά το ιδιαίτερο κομμάτι ήταν άλλο.

Σε αρκετά στενά ή ακόμα σε εμφανή σημεία μπροστά στα μάτια μας, υπήρχανε γκράφιτι. Το καθένα με διαφορετικό στυλ, άλλη τεχνοτροπία, ξεχωριστό ύφος έκφρασης του δρόμου. Σε συνδυασμό με τα παλιά κτίρια, τις συνομιλίες περαστικών και τον καλό καιρό, η βόλτα στην περιοχή της Rione Sanità ήταν φανταστική. Κι από εκεί, κατευθυνθήκαμε κάπου αλλού.

Δεν μπορούσαμε να φύγουμε αν δεν επισκεπτόμασταν το Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης. Εκεί στεγάζονται σημαντικά ευρήματα από την ίδια την αρχαία πόλη της Νάπολης, το Ερκολάνο, την Πομπηία, καθώς και από τη συλλογή Φαρνέζε. Εκεί είδαμε το το μεγάλων διαστάσεων άγαλμα του Ηρακλή, το ψηφιδωτό από τη Πομπηία που απεικονίζει τη μάχη της Ισσού μεταξύ Μ. Αλεξάνδρου και Δαρείου, καθώς και τη λεγόμενη “Μυστική Αίθουσα” (Gabinetto Segreto), που λόγω του περιεχομένου της, η είσοδος επιτρέπεται σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας.

Με την ολοκλήρωση της επίσκεψης, περπατήσαμε προς το ιστορικό κέντρο για να απολαύσουμε ένα σύντομο espresso. Δύσκολα να βρεις να καθίσεις, μιας και οι Ναπολιτάνοι είναι σαν κάθε Έλληνα: όταν ο καιρός φτιάχνει, ξεχύνονται σε καφέ και πλατείες. Αλλά τα καταφέραμε!

Ξέρεις πόσα όμορφα σημεία υπάρχουν μέσα στο ιστορικό κέντρο της Νάπολης; Πάρα πολλά! Σε ένα από αυτά βρεθήκαμε εντελώς τυχαία ενώ ψάχναμε να βρούμε ένα εστιατόριο: την περιοχή του Via San Gregorio Armeno. Η ονομασία προήλθε από την ομώνυμη γειτονική εκκλησία, ενώ σήμερα η περιοχή είναι διάσημη για τα καταστήματα πώλησης πήλινων διακοσμητικών αγαλματιδίων. Οι μορφές ποικίλουν, καθώς μπορείς να βρεις από πρόσωπα των Χριστουγέννων μέχρι γνωστές μορφές της μουσικής, του κινηματογράφου, μέχρι και του αθλητισμού! Μαραντόνα φάση παντού!

Από εκεί, στην Piazza del Gesu Nuovo, φάγαμε εξαιρετική μακαρονάδα και έπειτα ταξί για ένα από τα ψηλότερα σημεία της πόλης: Castel Sant’Elmo. Το εντυπωσιακό αυτό μεσαιωνικό κάστρο μοιάζει σαν να επιβλέπει την πόλη, αφού ο επισκέπτης έχει θέα ολόκληρη την πόλη στο πιάτο του. Ιδιαίτερα όταν ο ήλιος αρχίζει να πέφτει και οι εναλλαγές του χρώματος πολλαπλασιάζονται, η πόλη μοιάζει να μεταμορφώνεται. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.

Ο φυσιολογικός κόσμος τι κάνει όταν πέφτει η νύχτα στη Νάπολη; Προσπαθεί να βρίσκεται εκεί που έχει περισσότερο φως. Το αντίθετο δηλαδή από εμάς, που επιλέξαμε να κατέβουμε από το φρούριο στη θάλασσα μέσα από καλντερίμια. Στενά με ελάχιστο φως, σκοτεινά, πέτρινα σοκάκια και προσπαθώντας να βρούμε τον επόμενο δρόμο στο χάρτη. Όποιος επιλέξει να κάνει αυτή τη διαδρομή, καλύτερα με το φως του ήλιου και μεγάλη παρέα.

Από το Castel Sant’ Elmo βρεθήκαμε κάπου πιο μακριά από το κέντρο, στην Riviera di Chiaia. Έχοντας έρωτα με τη θάλασσα, η μυρωδιά του αλατιού μου θύμισε έντονα καλοκαίρι. Και τι πάει καλύτερα με το καλοκαίρι (ή τουλάχιστον με την αίσθηση αυτού);

Παγωτό χωνάκι και βόλτα στην παραλιακή της Νάπολης. Στο βάθος μια άλλη απομακρυσμένη και πλούσια γειτονιά της πόλης, το Possilipo, με τα σπίτια πάνω στο λόφο, φώτιζε μέσα στο σκοτάδι. Τσάρκα, θάλασσα και παρέα σε ένα ακόμη βράδυ στην Ιταλία και στο βάθος να αχνοφαίνεται ο Βεζούβιος. Από τη Marina Santa Lucia μέχρι το λιμάνι της Mergellina. Κατά μήκος το μικρού λιμανιού Lungomare di Napoli, από εκεί που ξεκινάει ο πεζόδρομος και φτάνεις μέχρι το Castel dell’ Ovo. Κι άλλο κάστρο, θα σκεφτείς.

Βασικά, είναι και το παλιότερο της Νάπολης, μιας και χρονολογείται από τον 12ο αιώνα. Σήμερα βρίσκεται στη χερσόνησο Megaride, τμήμα του λιμανιού, που κάποτε ήτανε νησί. Οπότε περπατήσαμε και σε νησί σε αυτό το ταξίδι! Χαζέψαμε την πόλη από μακριά και πήρα τον δρόμο προς τα πάνω, επιστρέφοντας πια σε γνώριμα μέρη. Οφείλαμε μια τελευταία επίσκεψη σε όλα εκείνα τα σημεία που μας είχαν κρατήσει ξάγρυπνους τις προηγούμενες μέρες, για ένα αντίο…

Η Νάπολη έχει εμφανείς διαφορές με τη μεγάλη πρωτεύουσα Ρώμη. Σαν ένα ατίθασο μικρό αδερφάκι, διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά που την φέρουν σε αντίθεση με τη μεγάλη αδερφή της. Μια πόλη περισσότερο ζωντανή, αντιδραστική στους κανόνες, πιο “καπάτσα” και ατίθαση. Που μπορεί να προσφέρει άλλα τόσα αν επιλέξεις να τη γνωρίσεις.

Αν υπάρξει πότε άλλη ευκαιρία και βρεθώ ξανά στη Νάπολη :

Θα ήθελα επισκεφτώ τις Κατακόμβες της πόλης. Από τον Βορρά μέχρι το λιμάνι, είναι αρκετές που χρειάζονται μια ολόκληρη μέρα μόνο για να της εξερευνήσεις αυτά.
Θα ήθελα να επισκεφτώ το Parco di Capodimοnte, καθώς και το μουσείο του. Θυμίζει την κατάσταση με τη Villa Borghese, αλλά είναι ακόμα πιο ήρεμη περιοχή.
Να επισκεφτώ κι άλλες πιτσαρίες που έχουν ξεχωρίσει. Τι, με δυο τρεις κανένας δε μένει ευχαριστημένος. Όχι;
Να δω την παραλία πριν τη δύση του ήλιου. Με φως παραπάνω, εκεί που θα φαίνονται όλα τα χαρακτηριστικά της πόλης. Πόσο διαφορετική θα μοιάζει!
Να χρησιμοποιήσω την πόλη ως ορμητήριο για να κάνω εκδρομή και σε άλλες περιοχές στην ακτή Amalfi, καθώς και στα νησιά Capri.

Και να μην ξεχάσω κάποια βασικά tips και προτάσεις:

Για να φτάσεις από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης λειτουργούν δρομολόγια συγκεκριμένης εταιρείας λεωφορείων, που ολίγον τι τσιμπάνε. Για να σε κατεβάσουν κάτω, η ταρίφα πάει 5 ευρώ το άτομο. Το ταξί δεν είναι καλύτερη επιλογή.
Όπως και στη Ρώμη, ο καφές στο bar, είναι πάντοτε πιο φθηνός. Ειδικά αν θέλεις ένα espresso στα γρήγορα, ένα “σφηνάκι” καφέ και συνεχίζεις.
Έχε μαζί σου ένα μπουκαλάκι νερό. Τόσο στη Νάπολη, όσο και στην Πομπηία, υπάρχουν διάσπαρτες βρύσες. Σίγουρα όχι τόσες πολλές όσο στη Ρώμη.
Τα ταξί στην πόλη έχουν πάντα ταρίφα 3.5 ευρώ. Οπότε, υπολόγισε το πάντα έξτρα για τη διαδρομή που θα κάνεις. Αν και το μετρό είναι αρκετά βολικό.
Μην εμπιστεύεσαι τις ώρες για τα Μ.Μ.Μ. Δυστυχώς, άλλα λένε στο πρόγραμμα και σε άλλες στιγμές εμφανίζονται. Περπάτησε, η πόλη ευνοεί την περιπλάνηση με τα πόδια!
Η περίοδος που πήγα (τέλη Μαρτίου) καθώς και μέχρι τον Μάιο, θεωρούνται οι καλύτερες για να αποφύγεις τους πολλούς τουρίστες. Πίστεψέ με, υπήρχαν και τότε αρκετοί!
Εδώ θα φας αυθεντική ιταλική πίτσα! Σε σύγκριση με τη Ρώμη, ποιότητα και τιμές είναι σε άλλο επίπεδο, καθώς είναι φανταστικές και όχι ακριβές. Είτε στο χέρι, είτε για να καθίσεις. Οπότε φάε, φάε, φάε!

Υ.Γ: Κάνοντας κράτηση για διαμονή μέσα από αυτό το link, κερδίζεις έκπτωση και βοηθάς παράλληλα το site να συνεχίσει.

Arrivederci Napoli!