Πότε θα είναι η χρονιά μας άραγε

Έχουμε φτάσει κοντά στα μέσα του μήνα κι ακόμη δεν έχω στείλει το πρώτο newsletter του μήνα; Το λες κι ατόπημα!

Εσένα σε τι κατάσταση σε βρήκε η αρχή του χρόνου; Μπήκες άθελά σου στον διευρυμένο (δυστυχώς φέτος) κύκλο των ασθενών ή την γλίτωσες; Εγώ έμεινα με ένα συνάχι να με ακολουθεί νυχθημερόν και να παλεύω με κάθε μέσο να απαλλαχθώ από αυτό…

Μαζί βέβαια με τα κρυολογήματα και τις σωματικές αδυναμίες, ήρθαν και διάφορες σκέψεις για τη νέα χρονιά. Αναπόφευκτα, αυτή η στροφή της γης μετά από 365 μέρες, η αλλαγή σε όλα τα ημερολόγια, αναλογικά και ηλεκτρονικά, τα πυροτεχνήματα υποδοχής για την αλλαγή του τελευταίου αριθμού στο έτος, σε βάζουν να αναλογιστείς. Όσα έκανες λάθος τα προηγούμενα χρόνια και δεν θέλεις να επαναλάβεις, όσα έκανες κομμάτι του εαυτού σου και σε ακολουθούν, όσα ήθελες να κάνεις τότε μα δεν τα κατάφερες. Γίνεται να μην υποσχεθείς στον εαυτό σου ότι μέχρι να τελειώσουν κι αυτές οι 365 μέρες πως κάτι θα αλλάξει;

Και πέφτουμε με τα μούτρα στον πρώτο μήνα να αποδείξουμε το αντίθετο σε όσα προγνωστικά είναι εναντίον μας, στους γύρω μας που δύσκολα θα πιστέψουν ξανά ό,τι δε θα τα παρατήσουμε στα μισά, στον εαυτό μας που θα μας κατηγορήσει ξανά μετά τον επόμενο Δεκέμβρη.

Φέτος όμως είχα μια έκλαμψη, μια επιφοίτηση θα έλεγε κάποιος. Σε κάθε στόχο και κάθε επιδίωξη, έβλεπα τον μακρύ δρόμο μέχρι την κορυφή και ξεκινούσα με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ανέβω. Και κατέληγα να τρώω τα μούτρα μου.

Αλλά λίγο πριν κλείσει το ’23, ένα άρθρο που κάπου διάβασα τυχαία μου θύμισε ότι σε κάθε στόχο σημασία δεν έχει ο τελικός προορισμός αλλά η διαδρομή μέχρι εκεί. Όταν δηλαδή καταφέρνεις να απολαμβάνεις τη διαδικασία, να αντιλαμβάνεσαι την ουσία κάθε βήματος και εγχειρήματος, στο τέλος βγαίνεις διαφορετικός άνθρωπος. Ο στόχος του τέλους παραμένει απλά το κερασάκι στην τούρτα.

Κι έτσι σκέφτομαι λοιπόν για το ’24. Ένα ημερολόγιο με στόχους σε υποδιαιρέσεις. Ανά τρίμηνο, μήνα και εβδομάδες. Με βραχυπρόθεσμους και σίγουρα πιο εφικτούς σκοπούς. Και συνάμα ταξίδια για να ανοίγει το μάτι, μην ξεχνιόμαστε!

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Κολμάρ (Γαλλία)

Φέτος που λες λοιπόν αποφάσισα να αναφέρω όχι μόνο μέρη που έχω επισκεφτεί, έχω εξερευνήσει κι έχω γράψει. Βλέπεις, άνθρωπος είμαι και έχω κάποια μέρη κατά νου. Οπότε, αυτή τη φορά, θα προτιμήσω να σου γράψω για ένα μέρος που θέλω να επισκεφτώ. Γιατί; Μα πως μπορείς να μη δώσεις προσοχή σε ένα από τα πιο γραφικά κομμάτια της Γαλλίας; Αυτό το μέρος άλλωστε ήταν η πηγή έμπνευσης για την «Πεντάμορφη και το Τέρας»!

Ταινία που προτείνω αυτήν τη φορά 📺

Στις διακοπές (μια εβδομάδα και κάτι) πρόλαβα να δω κάποιες αξιόλογες ταινίες. Αλλά καμία δε μου έκανε τόση αίσθηση, όσο η τελευταία δημιουργία του Γιώργου Λάνθιμου. Ναι, εκείνου του περίεργου με τον Κυνόδοντα, εκείνης της ταινίας που ποτέ δεν εκτίμησα. Το Poor Things λοιπόν, για το οποίο πιθανόν να έχεις ακούσει πράγματα από φίλους και γνωστούς, ήταν όντως κάτι αξιόλογο στο κινηματογραφικό σύμπαν, μια ταινία που σίγουρα σου μένει και ήρθε να αφήσει το στίγμα της.

Ένα διαφορετικό παραμύθι θα έλεγε κάποιος βασισμένο στην ιδέα του Φρανκενστάιν και κεντρικό πρωταγωνιστή, όχι το τέρας αλλά μια νεαρή κοπέλα με κάπως… ιδιαίτερο χαρακτήρα. Σε μια εποχή της βιομηχανικής Αγγλίας, ένας καθηγητής ανατομίας και ψιλοτρελαμένος επιστήμονας ζει μαζί με την υιοθετημένη, όπως παρουσιάζεται, κόρη του. Μέχρι που μια μέρα αποφασίζει να το σκάσει με έναν δικηγόρο και ξεκινάει ένα ταξίδι εξερεύνησης και διερεύνησης του εαυτού της.

Γιατί να δεις αυτή την ταινία;

Γιατί το σενάριο βασίστηκε στο βιβλίο του συγγραφέα, οπότε κινείται σε μια πιο φυσιολογική ροή από προηγούμενες ταινίες του Λάνθιμου. Γιατί έχει μια εκπληκτική Emma Stone, έναν υπέροχο William Dafoe και έναν ιδιαίτερο Mark Raffalo στους κεντρικούς ρόλους να σέρνουν το χορό.

Όμως, το βασικότερο στοιχείο είναι ότι ισορροπεί μεταξύ της πραγματικότητας και του κόσμου που έχει φτιάξει ο Λάνθιμος. Αλλά αυτή τη φορά, η ροή της ταινίας μοιάζει λίγο πιο κατανοητή στον απλό θεατή. Περνώντας έμμεσα αλλά και άμεσα και το μήνυμά της που αφορά την γυναικεία χειραφέτηση.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Αυτό το άρθρο για το AGI (Artificial General Intelligence – τιντούτο;)

Έχεις δει ποτέ ξανά αυτή την ΦΑΤΣΑ;

Αν ήμουν καλός φωτογράφος, θα ήθελα να είμαι κάπως έτσι

Για εσένα που είσαι της τέχνης (γιατί όχι φέτος;)

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Στο πνεύμα της περιόδου, ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για τη δημιουργία του περιβάλλοντος γύρω μας – την ενέργειά του, τις συναισθηματικές του ιδιότητες, τη θετικότητα ή την αρνητικότητα του και την ευτυχία ή τη δυστυχία του – κι αυτό το κομμάτι.

Μέχρι την επόμενη φορά,