Αναζητώντας φώκιες στην Αλόννησο: Πάμε Θαλάσσιο Πάρκο;
Η Αλόννησος αποτελεί ένα αδικημένο από τους επισκέπτες νησί αλλά σίγουρα ευλογημένο από τη φύση. Μια από τις ομορφότερες εμπειρίες που πρέπει να ζήσει κάποιος εκεί είναι σίγουρο η περιήγηση με σκάφος στο θαλάσσιο πάρκο της. Ειδικά αν θέλει να δει τις φώκιες μονάχους μονάχους. Είτε με ιδιωτικό μέσο είτε με πλοιάριο και καπετάνιο που θα είναι υπεύθυνος για ολή την εκδρομή. Όπως αυτή που επέλεξα εγώ.
Είχα ακούσει τόσα πολλά πράγματα για την Αλόννησο, αλλά σίγουρα εκείνο που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι η φύση και το σπάνιο είδος της φώκιας. Αν το πετύχεις φυσικά, καθώς δύσκολα κάνει την εμφάνισή του στο λιμάνι του νησιού.
Η κρουζιέρα που επέλεξα θα ξεκινούσε για τα πιο σημαντικά και συνάμα δυσπρόσιτα σημεία εντός και εκτός νησιού, μιας και θα προσεγγίζαμε άλλα δύο μικρότερα τμήματα γης διασκορπισμένα στη θάλασσα. Αυτά είναι το νησί της Κυρά Παναγιάς και της Περιστέρας.
Αναχωρώντας από την Αλόννησο για τις φώκιες
Νωρίς το πρωί, επιβιβάστηκα σε ένα σκάφος γεμάτο διάφορες εθνικότητες, όπως Ιταλούς, Ισπανούς, Γερμανούς, Βέλγους και φυσικά Έλληνες. Μιας και από τα ταξίδια μου είχα συνηθίσει την ιδέα να ταξιδεύω παρέα με ανθρώπους όλο τον κόσμο, ενθουσιάστηκα. Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία να βλέπεις τόσους ανθρώπους μαζεμένους, για να απολαύσετε και να ζήσετε για λίγο ένα κοινό ταξίδι.
Ο καπετάν Πάκης, ο υπεύθυνος της περιήγησης, μας καλωσόρισε και αμέσως φρόντισε να μας δώσει πληροφορίες για το νησί. Ιστορίες και στοιχεία από τη μυθολογία, τη δημιουργία και ανάπτυξή του, αλλά και την πτώση, κατάκτηση και μετέπειτα συνύπαρξή του με άλλες πολιτείες στον ελληνικό χάρτη. Για πολλούς, η Αλόννησος ήταν κάποτε γνωστή ως νήσος Ίκος, το νησί των πειρατών. Πλέον, αυτό έχει αλλάξει.
Στις ομορφότερες παραλίες της Αλοννήσου με σκάφος
Αφότου αναχωρήσουμε από το λιμάνι, θα αντικρίζαμε το Κοκκινόκαστρο, άλλοτε το κεντρικό ορμητήριο των Πειρατών. Δόθηκε αυτή η ονομασία στην παραλία λόγω του έντονου ερυθρού χρώματος του εδάφους στην περιοχή. Οι συχνές επιδρομές στις γειτονικές περιοχές και σύντομα στο Νότο (έφτασαν μέχρι και τα περίχωρα της Αθήνας), εξαγρίωσαν τους Αθηναίους. Γνωστοί για τη ναυτική τους δύναμη και εμπειρία, αποφάσισαν κάποια στιγμή να τους τιμωρήσουν, προσαρτώντας στη συνέχεια το νησί στην Αθηναϊκή Συμμαχία.
Λίγη ώρα μετά, θα φτάσουμε στην παραλία του Αγίου Δημητρίου, την ομορφότερη και συνάμα πιο εξωτική γωνιά του νησιού. Απλωμένη σε μια μύτη με λευκή, λεπτή άμμο και νερά χρώματος βαθύ γαλάζιου να αγκαλιάζουν την ακτή. Η αίσθηση με την πρώτη βουτιά, μιας και το πρωινό στο σκάφος είχε ανεβάσει τη θερμοκρασία, ήταν απίστευτη και σίγουρα αναζωογωνητική
Γνωρίζεις για την Μπλε Σπηλιά;
Συνεχίσαμε προς τα βόρεια του νησιού, όπου βρεθήκαμε κοντά στην λεγόμενη Μπλε Σπηλιά. Μια βαθιά εσοχή στο βράχο που σε ελκύει να την ανακαλύψεις, εκεί που ο κόσμος σκοτεινιάζει με τον ήλιο να καθρεφτίζεται στο γαλάζιο της θάλασσας. Μια σύντομη στάση για φωτογραφίες και συνεχίσαμε την πορεία μας.
Προσεγγίζοντας το θαλάσσιο πάρκο στην Αλόννησο
Με κατεύθυνση προς τα βόρεια του νησιού και με έναν άνεμο αρκετό για να μας επιτρέψει την είσοδο στο θαλάσσιο πάρκο, κατευθυνθήκαμε αλλού. Σε ένα άλλο, μικρότερο κι όχι έντονα κατοικημένο από ανθρώπους νησί, αλλά κυρίως από στοιχεία της φύσης: το νησί της Κυρά Παναγιάς.
Όπως μας εξιστόρησε ο καπετάνιος, όλα τα νησιά που βλέπαμε στον χάρτη, από τα πιο μεγάλα μέχρι τα πιο μικρά, λεγόταν ότι ήταν αποτέλεσμα του πετροπόλεμου μεταξύ των γιγάντων αδελφών Ώτο και Εφιάλτη. Σύμφωνα με τη μυθολογία, κάθε πέτρα που κατάφερε να αποφύγει ο ένας από τη βολή του άλλου, κατέληξε να αναπτυχθεί σποραδικά σε διάφορα επιθαλάσσια κομμάτια γης στο Αιγαίο Πέλαγος. Τάδε έφη ελληνική μυθολογία, όχι εγώ…
Μέσα στο θαλάσσιο πάρκο λέγεται ότι κατοικούν περί τις 500 μεσογειακές φώκιες μονάχους – μονάχους, το μεγαλύτερο ποσοστό του είδος στον κόσμο. Μάλιστα, σε ορισμένα άλλα νησιά, όπως το λεγόμενο Πιπέρι, απαγορεύεται να πλησιάσει σκάφος, καθώς εκεί αναπτύσσεται εντονότερα ο πληθυσμός και αναπαράγονται οι φώκιες. Μη τις τρομάξουμε και μείνουν με το άγχος δηλαδή!
Δεν έχεις δει τέτοια νερά!
Η δεύτερη στάση για μπάνιο ήταν στον κόλπο νότια του νησιού της Κυρά Παναγιάς. Μια ειδυλλιακή παραλία με καταπληκτικά γαλαζοπράσινα νερά, σαν καρτ ποστάλ.
Εκεί, μετά από μεγαλύτερη αναμονή και κολύμπι μέχρι να βγω στη στεριά, επέστρεψα στο σκάφος που είχε προσαράξει στα ανοιχτά του κόλπου, για να απολαύσουμε ένα ελαφρύ γεύμα. Κι αν έκλεινε η βόλτα μας εκεί θα ήμουν υπερευτυχισμένος! Αν είχαμε προλάβει να βρούμε και φώκιες. Αλλά υπήρχε και συνέχεια!
Το ταξίδι μας συνεχίστηκε με κατεύθυνση περιμετρικά του νησιού. Αρκετοί από τους επιβάτες επιλέξανε να απολαύσουν τον ήλιο κάνοντας ηλιοθεραπεία στην πλώρη. Κι επειδή ζήλεψα λίγο, αποφάσισα να τους ακολουθήσω κι άπλωσα πετσέτα!
Το μόνο νησί που βρήκα με αντίστοιχα γαλαζοπράσινα νερά ήταν εδώ!
Άφιξη στο νησί και μοναστήρι της Κυρά Παναγιάς
Αρκετή ώρα μετά, δέσαμε στο μικρό λιμάνι της μονής, υποτυπωδώς φτιαγμένο για μικρά πλοιάρια και σκάφη. Από εκεί, θα ανεβούμε τα απόκρημνα σκαλοπάτια. Στενά και καμωμένα από πέτρα, σε ζιγκ – ζαγκ στοίχιση μέχρι το σημείο ενός κεντρικού μονοπατιού. Επιβάλλονται μερικές στάσεις για να απολαύσουμε τη θέα του κολπίσκου μέχρι το μοναστήρι.
Η Κυρά Παναγιά ή Πελαγονήσι ή ακόμα και παλιά Αλόννησος σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες μοιάζει ειδυλλιακή. Στο Μοναστήρι, αφιερωμένο στη γέννηση της Παναγίας, μπορεί κανείς να θαυμάσει τις εικόνες του 18ου αιώνα και το μωσαϊκό σε σχήμα αστεριού στο προαύλιο. Έπειτα από μια καταστροφική πυρκαγιά και τον μεγάλο σεισμό που έπληξε την Αλόννησο και τα γύρω νησιά, το μοναστήρι ανακαινίστηκε, καθώς ήταν έτοιμο να καταρρεύσει ολοκληρωτικά.
Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της ανασύστασης της σκεπής του ναού, βρέθηκε ένα παλιό σημείωμα σε μπουκάλι, στο οποίο έγραφε «το όνομά μου είναι Λεόντιος και είμαι μοναχός. Εάν βρεις αυτό το σημείωμα, άναψε ένα κερί και πες μια προσευχή στη μνήμη μου». Από τότε, και κάθε χρόνο, την ημερομηνία ανακάλυψης του σημειώματος, γίνεται εορταστική ακολουθία στη μνήμη του μοναχού στις αρχές Σεπτεμβρίου.
Ένας υπέροχος χώρος, με δύο μοναχούς να το φροντίζουν. Πρόθυμοι να μας οδηγήσουν στο εσωτερικό όπου κατασκεύαζαν ελαιόλαδο και βούτυρο, σε παλιές μυλόπετρες, ενώ εξωτερικά υπήρχαν κήποι με ροδιές, αχλαδιές, καθώς και αμπέλια.
Φεύγοντας για το νησί της Περιστέρας
Αφού αποχαιρετίσαμε τους μοναχούς έπειτα από τη σύντομη επίσκεψή μας, πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Στο λιμανάκι, μετά την κατάβαση, δε μπορούσαμε παρά να κάνουμε μερικές βουτιές, μιας και ο ήλιος είχε ψήσει το δέρμα μας. Λίγο αργότερα θα αναχωρούσαμε για το νησί της Περιστέρας, το πιο κοντινό στην Αλόννησο.
Παρόλο που δεν εντοπίσαμε κάποια από τις φώκιες να περιπλανιέται (η μεγάλη μας απογοήτευση), τα μοναδικά ζώα που είχαμε την τύχη να δούμε ελεύθερα στη φύση ήταν μερικά αγριοκάτσικα, που περπατούσαν κυριολεκτικά στο χείλος απόκρημνων βράχων, και τον ελληνικό μαυροπετρίτη ή αλλιώς Eleonora’s falcon, όπως αποκαλείται.
Τελευταία στάση, στην παραλία του νησιού της Περιστέρας, όπου κάναμε μπάνιο με θέα τον ήλιο να παίρνει καθοδική πορεία για την ανατολή και ένα παλιό καράβι στην ακτή. Το κολύμπι στα νερά του ήταν ένα υπέροχο κύμα δροσιάς μέχρι την τελική επιστροφή στο λιμάνι του Πατητηριού.
Αν βρεθείς στην Αλόννησο, αυτή η επίσκεψη είναι must! Μπορείς να δεις και να μάθεις ακόμα περισσότερα για το νησί, ενώ πραγματικά χορταίνεις εικόνες! Και αν η τύχη σου χαμογελάσει, μπορεί να βρεθείς μπροστά στην ομορφιά μιας φώκιας monachus monachus!
Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει
Λέσβος: Επίσκεψη στον τόπο γέννησης του ούζου
Νάξος, η εναλλακτική πλευρά των Κυκλάδων
