Αύριο γιορτάζω, απλά το λεω

Για πολλούς ο Φλεβάρης είναι ένας αδιάφορος μήνας. Θες ότι δεν έχει αργίες στον ορίζοντα, κάποια γιορτή να ξεχωρίζει, άντε στο τσακίρ κέφι να πέσει κάποια Τσικνοπέμπτη ή Καθαρά Δευτέρα και να σπάσει. Για τους περισσότερους δεν έχει ενδιαφέρον. Δεν είναι σαν τον Μάρτη που έρχεται.

Για μένα όμως είναι ο μήνας γιορτής και γενεθλίων, δύο σε ένα νοικοκυρεμένα. Να μη στέλνουν μηνύματα ή να παίρνουν τηλέφωνοι πολλές φορές μέσα στο χρόνο οι φίλοι και γνωστοί.

Και σαν συνήθεια, έθιμο προσωπικό ή πες το και δώρο στον εαυτό μου, αυτές τις μέρες του μήνα τις περνούσα συνήθως σε κάποιο άλλο μέρος, εκτός της πόλης μου και άλλες φορές εκτός χώρας. Ειδικά πέρσι, είχα την τύχη να κάνω γενέθλια με θερμοκρασίες καλοκαιριού, caipirinha, καρναβάλι και σαγιονάρες. Το καρναβάλι στη Βραζιλία ήταν το κάτι άλλο και μέχρι σήμερα ακόμη δε μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι ένα χρόνο πριν ΑΚΡΙΒΩΣ πετούσα για Ρίο Ντε Τζανέιρο. Πως περνάει ο χρόνος…

Παίρνοντας αφορμή αυτή τη σκέψη, κινούμαι σε όλη τη ζωή μου. Τρέχω να προλάβω τον χρόνο που περνάει. Και με πιάνει στεναχώρια όταν δεν καταφέρνω να κάνω όλα όσα θέλω στον χρόνο που θέλω. Ή ενίοτε αφήνω τον χρόνο να περνάει άσκοπα και έπειτα τρέχω να τον προλάβω.

Να, σκεφτόμουν προχθές ότι είχα στο μυαλό μου πώς η Κυριακή της προηγούμενης εβδομάδας θα ήταν για διάβασμα και μόνο. Αντ’ αυτού, είδα γνωστούς που κατέβηκαν από τα Βόρεια, βγήκαμε για φαγητό και ύστερα είχαμε την ιδέα να εξερευνήσουμε το Μουσείο Γουλανδρή στο Παγκράτι. Αν σου πω πως το είχα παράπονο από τον εαυτό μου που «σπατάλησα» τον χρόνο μου διαφορετικά από όσα είχα στο μυαλό μου.

Παρεπιπτόντως ωραίο μουσείο, ενδιαφέρουσα έκθεση, μόλις ξεκίνησε και μια περιοδική με καλλιτέχνες του Νεοεμπρεσιονισμού. Αξίζει, να πας με την πρώτη ευκαιρία.

Βέβαια, χρόνο με το χρόνο, συνειδητοποιώεπίσης ότι κάνω όλο και πιο συχνές ανασκοπήσεις όταν πλησιάζουν τα γενέθλια παρά την Πρωτοχρονιά. Άντε πες, στις 31/12 παρασύρομαι λίγο από το κλίμα των ημερών. Αλλά η περιόδος λίγο πριν αλλάξει το νούμερο της ηλικίας στην τούρτα είναι μια καλή αφορμή για να αναλογιστώ που βρισκόμουν πέρσι, τι μεσολάβησε και που με βρίσκει αυτή η χρονιά.

Δεν ξέρω αν αυτό έχει κάποιο θετικό αντίκτυπο αλλά θα σε ενημερώσω.

Όπως και να’χει, σου είπα ότι τα early 30s είναι τα καλύτερα χρόνια (το λέω για να το πιστέψω);!

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Αιτωλικό (Αιτωλοκαρνανία)

Φυσικά, δεν έχω μονάχα μέρη και πόλεις του εξωτερικού που θέλω να επισκεφτώ, μιας και όσοι με ξέρουν θα έχουν δει τη συλλογή με σημαιούλες στο Google Maps. Μια από αυτές βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη κωμόπολη κοντά στο Μεσολόγγι, που αρκετοί θέλουν να αποκαλούν «μικρή Βενετία». Αρκεί να δεις αυτή τη λήψη drone και να σε πείσει να τη βάλεις στα υπόψιν σου!

Ταινία που προτείνω αυτήν τη φορά 📺

Φαντάσου να ξυπνούσες μετά από έναν βαθύ ύπνο. Στο δωμάτιό σου μοιάζει να έχει αλλαξει κάτι, αλλά πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι ιδέα σου. Καθώς βγαίνεις έξω, βλέπεις ένα οικογενειακό σου πρόσωπο να φεύγει για δουλειά. Απορείς με την ώρα αλλά το αποχαιρετάς για να κάνεις το πρόγραμμά σου. Λίγη ώρα μετά, κάποιος άγνωστος σε σένα μπαίνει στο σπίτι, κάθεται στον καναπέ και πιάνει το τηλεκοντρόλ να βάλει Netflix. Του ζητάς το λόγο. Απορεί κι αποκρίνεται ότι είναι συγγενής σου. Τα χάνεις γιατί δε σου θυμίζει κάποιον.

Κάπως έτσι εξελίσσεται η πλοκή στο The Father, μια ταινία που ασχολείται με την ασθένεια του Αλτσχάιμερ και την αδυναμία του ατόμου που πάσχει να ξεχωρίσει την πραγματικότητα που βρίσκεται από την πραγματικότητα που φαντάζεται. Ένα θεατρικό έργο στη μεγάλη οθόνη και τον Άντονι Χόπκινς με την Ολίβια Κόλμαν να δίνουν τρομερές ερμηνείες.

Γιατί να δεις αυτήν την ταινία;

Αν σου αρέσουν τα ψυχογραφικα και δραματικά έργα, εκείνα που σε βάζουν στο τρυπάκι να προβληματιστείς, που στο τέλος σε ωθούν να αρχίσεις τα τηλέφωνα στους πιο κοντινούς σου ανθρώπους, το The Father είναι μια ταινία που πρέπει να δεις. Στα συν ότι αυτή την περίοδο (που έχεις λάβει το newsletter) μπορείς να τη βρεις και στην Ταινιοθήκη του Ertflix.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Από τα ομορφότερα mini-documentaries που έπεσε το μάτι μου

Διάσημα έργα ζωγραφικής αλα… Grand Theft Auto

Κινητό χωρίς κινητό

Ταξιδιωτική εταιρεία θέλει να σε ξεστραβώσει και να στείλει διακοπές

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Μια μέρα ανοίγω τον υπολογιστή και διαβάζω «Οι Beatles επιστρέφουν». Σκαλώνω. Δύο από τα τέσσερα βασικά μέλη έχουν φύγει από τη ζωή και οι άλλοι δύο είναι πλέον αρκετά μεγάλοι. Κι ακούω μετά το τελευταίο τους κομμάτι. Όχι αυτό που έβγαλαν πριν δεκαετίες. Αλλά αυτό που έβγαλαν στα τέλη του 2023. Χαμένο για χρόνια.

ΥΓ: Στην αρχή ήθελα να αναφέρω ότι τελικά πέτυχα το φλουρί στη βασιλόπιτα της δουλειάς (σε αντίθεση με το παράπονό μου) αλλά δεν ήξερα σε ποιο σημείο αυτού του newsletter. Το τέλος μου φάνηκε ιδανικό.

Μέχρι την επόμενη φορά,