Αυτό το πράγμα πιθανόν να σου στερεί την ευτυχία

Αυτό που έχεις το θέλω κι αυτό που έχω εγώ το αγνοώ!

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Κάποιες φορές επιδιώκουμε την τελειότητα αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, απέχουμε αρκετά από αυτήν. Εξαιτίας της αστάθειας του χαρακτήρα μας, δικαιολογημένους (ή και όχι) συναισθηματισμούς και συχνά αδυναμία θέλησης.

Τι θέλει να πει ο ποιητής με όλο αυτό; Κάνε υπομονή να σου πω.

Ανάμεσα σε όλα αυτά, κυριαρχεί και μια άλλη κακή συνήθεια, που δύσκολα αποβάλλουμε, που μας ταλαιπωρεί αρκετά. Αυτή είναι η τάση να συγκρίνουμε τον εαυτό μας. Να αξιολογούμε την ευτυχισμένη και επιτυχημένη πορεία μας σε σύγκριση με την επιτυχία και ευτυχία των άλλων.

Φαινόμενο με μακρά ιστορία που έχει στερήσει μέχρι και σε φτασμένους ανθρώπους το χαμόγελο.

Γιατί; Απλώς, επειδή δώσανε πάτημα σε μια, ατυχή συνήθως, σύγκριση των ικανοτήτων τους με κάποιου άλλου. Μια στιγμή που επιλέξαν ασυνείδητα να συρρικνώσουν την υπεροχή τους και να υποβαθμίσουν κάθε μικρή και μεγάλη προσπάθεια.

Μια φράση που μου έχει εντυπωθεί στο μυαλό και επαναλαμβάνω συχνά στον εαυτό μου είναι ότι:

Η σύγκριση είναι ο ληστής της ευτυχίας
Θ.Ρούσβελτ

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει τον εαυτό μου να επιθυμεί περισσότερα. Όχι γιατί το έχει ανάγκη, αλλά επειδή κάποιος υπερτερεί, υπερέχει, μοιάζει στα μάτια μου να ξεχωρίζει.

Πιθανόν η αίσθηση ζήλιας που μου δημιουργείται να πηγάζει από κάποιο δικό μου πόθο που δεν εκπληρώθηκε. Μπορεί πάλι στη δική του ύπαρξη να βλέπω τα δικά μου πλεονεκτήματα που πήραν απόφαση να γίνουν πραγματικότητα.

Δεν αποκλείεται να μην ισχύει τίποτα από τα παραπάνω και απλώς να εκνευρίζομαι που κάποιος άλλος, όχι εγώ, έφτασε σε εκείνο το σκαλί παραπάνω.

Ένα συναίσθημα που δύναται να αλλάξει, να πάρει άλλες μορφές, να μεταμορφωθεί. Πράγμα όχι και τόσο εύκολο εάν δεν αναγνωρίσω την ουσία και την πηγή της ύπαρξής του.

Δεν είμαι ο μόνος που το έχει νιώσει, σωστά;

Σίγουρα έχουν υπάρξει περιπτώσεις, όπου σε έτρωγε ένα κρυφό «γαμώτο, γιατί αυτός/αυτή κι όχι εγώ». Τότε που η αντίδραση του εγωισμού σου είναι αναπόφευκτη, έχει δύο επιλογές:

Να κάτσεις στο σκοτάδι του θυμού σου, ασθμαίνοντας και ξεφυσώντας από αγανάκτηση ή
Να μην πέσεις στην παγίδα της σύγκρισης με ένα άλλο πρόσωπο παρά μόνο με τον παλιό σου εαυτό.

Ναι, καλά διάβασες! Στη διάρκεια της ζωής σου, ειδικά αν έχεις απολέσει την ώριμη ηλικία των είκοσι και φτάνεις τα τριάντα, σε πιάνει μια κρίση. Όχι μόνο ηλικίας αλλά και μετριοπάθειας για όσα έχεις καταφέρει.

Αντί να γυρίσεις και να κοιτάξεις πίσω, τα βήματα που έκανες, τα άλματα στα εμπόδια που ξεπέρασες, τις θυσίες για να φτάσεις ως εδώ, εσύ καρφώνεις αλλού το βλέμμα. Ενώ υπήρξαν τρικυμίες, ύφαλοι και κορυφές που έπρεπε να ξεπεράσεις, εσύ επιλέγεις να συγκρίνεις το ψηλότερο σκαλοπάτι του άλλου.

Αυτό το πράγμα πιθανόν να σου στερεί τη χαρά. Αντί να γλυκαίνεσαι με τις δικές σου επιτυχίες, θες πάντα αυτά που έχει κάποιος άλλος. Το ένα να γίνει δύο και ούτω καθεξής.

Όμως, δε γίνεται να εξελισσόμαστε όλοι με τον ίδιο ρυθμό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι κακό να θέλεις καλύτερα και περισσότερα. Ενίοτε όμως η σύγκριση συγχέεται με την έμπνευση. Γνωρίζοντας τις ιστορίες και τις ζωές ανθρώπων, παίρνουμε αφορμή για να αλλάξουμε κι εμείς.

Όταν όμως πέσουμε στην παγίδα να συγκριθούμε ποιος έχει καταφέρει κάτι καλύτερα, νιώθουμε ανίκανοι για κάθε ευτυχία και επιτυχία. Ξεχνάμε ότι στην πορεία του ο καθένας από εμάς έκανε τις δικές του θυσίες και αγώνες.

Για να υπολογίσεις πόσο ευτυχισμένος ή επιτυχημένος είσαι, θα πρέπει να επενδύσεις στην ανάδειξη του προσωπικού σου πλούτου. Δε λένε τυχαία «κάτι φωτεινό θα προσεγγίζει ακόμη περισσότερο φως και δε θα χαθεί στο σκοτάδι». Μπορεί βέβαια αυτή η φράση να μου ήρθε τυχαία αυτή τη στιγμή…

Με αυτό το κείμενο απευθύνομαι στον εαυτό μου αλλά και σε σένα που έφτασες μέχρι εδώ. Μην ξεχνάς σε ποια κατάσταση βρισκόσουν μερικά χρόνια πριν, σε τι επίπεδο επίγνωσης και επιτυχίας έχεις πλέον φτάσεις τώρα. Δώσε μερικά λεπτά στον εαυτό σου και θαύμασε όσα έχεις καταφέρει. Το αξίζεις.