Στον απόηχο ενός ακόμα καλοκαιριού

Κάποιοι θα αντιδράσουν και θα πουν ότι πρακτικά το καλοκαίρι μπορεί να κρατήσει μέχρι τα μέση του Σεπτέμβρη. Κάποιοι άλλοι, πιο πεφωτισμένοι, θα συμφωνήσουν και θα επισημάνουν ότι με τις θερμοκρασίες στα ύψη να μη μας κάνει εντύπωση αν αρκετοί πηγαίνουν για μπάνια μέχρι τον Νοέμβρη.

Εξαρτάται βέβαια και από το μέρος που βρίσκεσαι, γιατί σε περιοχές, όπως στη Δυτική Μακεδονία ή στην ελληνική πρωτεύουσα της πατάτας θα ξεκινήσουν να κατεβάζουν πιο νωρίς τα χειμωνιάτικα.

Κι αφού μαζέψεις σε έναν φάκελο όλες τις φωτογραφίες που έβγαλες για να τον μετονομάσεις σε «Καλοκαίρι 2024», μια γλυκιά νοσταλγία σε πιάνει για εκείνες τις στιγμές που σύντομα έγιναν αναμνήσεις κι αυτές. Σκέφτεσαι με τη όρεξη και πόσα πλάνα είχες στο μυαλό σου, πόσα έγιναν, πόσα άλλαξαν, τι διαφορετικό προέκυψε.

Εκεί είναι που θα έρθω εγώ να προσθέσω έναν άλλον προβληματισμό στο μυαλό σου. Αξίζει τελικά όλος αυτός ο ντόρος για την αγαπημένη πολλών εποχή; Όπου μετράμε τις μέρες, τις εβδομάδες και τους μήνες μέχρι να φτάσει εκείνη η ώρα που θα πούμε με περηφάνεια «πρώτο μπάνιο για φέτος».

Με κάθε νέα χρόνια παρατηρώ όλο και πιο έντονα να τη χωρίζουμε στις περιόδους του Πάσχα και των Χριστουγέννων, σε προ και μετά αυτών εποχών, και στο τρίμηνο έντονων θερμοκρασιών, ασταμάτητων selfies και stories στο Instagram με φίλους, αμόρε ή και χωρίς. Αναλόγως τι «πουλάει» στο κοινό σου.

Η υπόλοιπη χρονιά μοιάζει σα να μην έχει τόσο σημασία. Κάποια πιθανά τριήμερα λόγω αργιών μπορεί να λειτουργήσουν σα κινητήριοι μοχλοί για να βγάλεις τον μήνα. Δεν πιστεύεις ότι είναι λίγο… θλιβερό;

Παράλληλα, οι συνθήκες μοιάζουν όλο και λιγότερο ευνοϊκές για όσους θελήσουν να ταξιδέψουν για διακοπές στην Ελλάδα. Μερικοί εύλογα θα παραπονεθούν για τα αυξημένα κόστη, άλλοι για το πλήθος κόσμου και ορισμένοι για τις μέρες που δε φτάνουν για να κάνουν όσα θέλουν. Λες και μόνο Ιούνιο – Ιούλιο – Αύγουστο η ζωή είναι ωραία.

Για αυτό έχω αποφασίσει τα τελευταία χρόνια να δίνω λιγότερη σημασία στο καλοκαίρι και να ψάχνω τρόπους ψυχαγωγίας, αφορμές για να μάθω κάτι καινούργιο, εκδηλώσεις ποικίλων θεματικών, συναντήσεις με φίλους, ταξίδια σε περιόδους που ο υδράργυρος δεν κοντεύει να σπάσει τους 40 βαθμούς. Να προτιμάω περισσότερο και την ομορφιά του φθινοπώρου, την παγωνιά του χειμώνα και την επιστροφή στη ζέστη της άνοιξης. Σε κάθε μήνα να έχω κάτι παραπάνω από μια μέρα χωρίς δουλειά λόγω ρεπό ή αργίας να περιμένω.

Γιατί αργά ή γρήγορα, θα γνωρίσεις κι εσύ άτομα μικρότερα από εσένα, πιθανόν σε μια ηλικία που πλέον σου φαίνεται μακρινό παρελθόν, τα οποία θα έχουν καταφέρει να διαχειριστούν εκείνο το «ξέφρενο καλοκαίρι» καλύτερα από εσένα. Και να ζηλέψεις για λίγο τις επιλογές τους που εσύ δεν έκανες.

Και όλη αυτή τη διάθεση για εξερεύνηση, βόλτες, δραστηριότητες και δίψα για κάτι καινούργιο να τη διοχέτευσαν με τρόπο διαφορετικό σε εκείνη τη χρονιά χωρίς να στερήσουν πράγματα από τον εαυτό τους. Τότε θα είναι η στιγμή που αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αναθεωρήσεις αν το highlight στη ζωή σου είναι μονάχα η καλοκαιρινή περίοδος. Και να βγεις να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς.

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Καντίθ (Ισπανία)

Όχι πολύ μακριά από το στενό του Γιβραλτάρ, η αρχαία πόλη Γαδέιρα είναι ένα κρυμμένο διαμάντι με αέρα Ισπανίας και Μαρόκου. Παραλίες με γαλάζιες σημαίες, αρχιτεκτονική που θυμίζει κάτι από άλλη εποχή και ένα ιστορικό κέντρο που σε τραβάει να το ανακαλύψεις.

Ταινία που προτείνω αυτήν τη φορά 📺

Σε ένα από τα πρόσφατα ταξίδια μου για να φτάσω από το Βορρά στον Νότο με το λεωφορείο, αποφάσισα να βάλω μια ταινία για την οποία είχα ακούσει πολλά. Φαντάσου να ζεις σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι χωρίζονται σε ομάδες και κάποιοι έχουν περισσότερα δικαιώματα από άλλους, απλά και μόνο λόγω του χρώματος του δέρματός τους. Αυτό ακριβώς δείχνει η ταινία “The Help”.

Μας ταξιδεύει στις ΗΠΑ του ’60, όπου οι μαύρες υπηρέτριες/ γκουβερνάντες αναγκάζονται να υπομείνουν άδικες συμπεριφορές και να ζουν σε συνθήκες που δεν αξίζουν σε κανέναν άνθρωπο. Άνθρωποι που κάνουν την ίδια δουλειά που έκανε η γιαγιά και μετέπειτα η μητέρα τους, χωρίς να έχουν τρόπο να σπάσουν αυτόν τον αέναο κύκλο. Μέχρι που μια συγγραφέας, παραδόξως λευκή, αποφασίζει να συγκεντρώσει όλες αυτές τις τις ιστορίες και να προβάλει τις δυσκολίες και τη μισανθρωπία που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι. Με την ελπίδα ότι θα κάνει αίσθηση.

Γιατί να δεις αυτή την ταινία;

Μπορεί αυτές οι εποχές να μοιάζοτν μακρινές, όμως ακόμα και σήμερα συναντάμε συμπεριφορές που συνοδεύονται από εμφανή ή και εμφανή ρατσισμό. Διότι ασχολείται με ένα κοινωνικό πρόβλημα που λίγοι έχουν αναπτύξει και σχολιάσει όπως θα έπρεπε. Το θέμα της κοινωνικής αντιμετώπισης κάθε ατόμου, ανεξαρτήτου ηλικίας και οικονομικής κατάστασης, όχι απλά ως έναν ακόμα αριθμό.

Σε μια ταινία που ξεχωρίζει για το διακριτικό χιούμορ της, αλλά δεν κρύβει την οργή και την έντονη πίκρα της, ισορροπώντας ενίοτε με τρυφερές συναισθηματικές στιγμές. Είναι μια ταινία που σε κάνει να σκεφτείς για την φιλία, την αδικία και την ανάγκη για αλλαγή. Θα γελάσεις, θα κλάψεις και θα θυμώσεις λίγο.

Από τη στιγμή που αναλύει τη φύση του πρωταγωνιστή, τους ανθρώπους που συναντάει στη ζωή του, την παράκρουση που αντιμετωπίζει και τον προβληματισμό που θέτει μέχρι την κορύφωση της ταινίας. Ναι, γιατί στο τέλος πρέπει να καταλήξει κάπου.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Πως αλλάζει η έννοια του χρόνου όταν είμαστε μικροί κι όταν…

Νέα τρένα και διαδρομές που πρέπει σίγουρα να δοκιμάσεις

Ένα videogame που παίζεται… με κείμενο! Το παίζεις και στα ελληνικά!

Έκδρομή για γερά νεύρα και… γάμπες

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Το ανακάλυψα μέσα στον Αύγουστο. Μάλλον το έχω βάλει αρκετές φορές στο repeat. Μου άρεσε το βεατ. Μου άρεσε που έχει ελληνικό στίχο. Κι ας μην είναι κάτι βαθυστόχαστο, λίγο έντεχνο θα το έλεγα κανείς. Αλλά είναι catchy και cool και μου φτιάχνει το κέφι. Οπότε, δικό σου.

Μέχρι την επόμενη φορά,