Ρώμη: Ταξίδι στην αιώνια πόλη, εκεί που οδηγούν οι δρόμοι όλοι

Για αρκετά χρόνια, είχα την τύχη να ταξιδέψω σε διάφορα μέρη του κόσμου. Αρκετές γνωστές πόλεις και άλλες λιγότερο διαφημισμένες, η καθεμιά τους με τα δικά της στοιχεία, την ιστορία και τις ιδιοτροπίες των ανθρώπων της. Όμως, μέχρι πριν λίγες μέρες (ανάλογα πότε τυχαίνει να διαβάζετε αυτό το κείμενο), δεν είχα επιχειρήσει ποτέ να κάνω ένα από εκείνα τα must ταξίδια των περισσότερων Ελλήνων επισκεπτών: μια εξόρμηση στη Ρώμη!

Έτσι λοιπόν, ετοίμασα βαλίτσες για dolce vita στην αιώνια πόλη, σημείωσα γραπτώς και σε ηλεκτρονική μορφή τα αξιοθέατα και τα σημεία στο χάρτη που ήθελα να δω, έβαλα σε λειτουργία τις εφαρμογές βοηθείας και ξεκίνησα. Η πτήση μου θα έφευγε αρχές Φλεβάρη και η ονομαστική μου γιορτή θα με έβρισκε εκεί. Τι καλύτερο δώρο στο εαυτό μου άλλωστε!

Με μια καθυστέρηση που δεν είχα υπολογίσει, βρέθηκα στο αεροπλάνο με κατεύθυνση την πρωτεύουσα της γειτονικής χώρας. Κι όπως το περίμενα, το αεροπλάνο ήταν γεμάτο Έλληνες ταξιδιώτες! Μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες πτήση και με μια ομαλή προσγείωση στο αεροδρόμιο του Ciampino, ξεκίνησα να αναζητώ το σταθμό αναχωρήσεων των λεωφορείων για το κέντρο της πόλη. Ήξερα λίγο πολύ ότι μπορούσες να πάρεις και Shuttle bus αλλά το λεωφορείο της γραμμής κι από άλλη στάση μετρό φαινόταν πιο ελκυστικό για την τσέπη μου.

Κι όπως λέει ο σοφός λαός, “ρωτώντας πας στην πόλη”, κατάφερα να συνεννοηθώ και σε 40 λεπτά βρισκόμουν στο San Giovanni και το ξενοδοχείο μου. Μιας και είχε πέσει ο ήλιος και η επόμενη μέρα θα ήταν γεμάτη, περιπλανήθηκα στην γειτονιά της Porta Maggiore, έφαγα την πρώτη μου πίτσα και γύρισα να πάρω δυνάμεις…

Εμπρός για τον αρχαίο στίβο μάχης

Την επόμενη μέρα, με περίμενε αρκετό περπάτημα και ένα γεμάτο πρόγραμμα. Η αρχή έπρεπε να γίνει με το πιο γνωστό αξιοθέατο της Ρώμης και ένα από τα σπουδαιότερα του κόσμου: το μεγαλοπρεπές κατασκεύασμα του Κολοσσαίου. Ένα τεράστιο σε μέγεθος δημιούργημα, που προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο. Ευτυχώς, είχα προετοιμαστεί με ηλεκτρονικό εισιτήριο για να προσπεράσω όσους είχαν επιλέξει να περιμένουν στην ουρά. Λίγα λεπτά αναμονής και σύντομα θα βρισκόμουν μέσα για να θαυμάσω το μεγαλύτερο στάδιο της ανθρωπότητας… που δεν ήταν πάντοτε το καλύτερο μέρος για να πρωταγωνιστήσεις. Σαν απλός θεατής, είχες τη δικιά σου ασφάλεια από τις εξέδρες.

Έξω από το Κολοσσαίο, έβγαλα μερικές φωτογραφίες με το ανάλογο φόντο και κατευθύνθηκα προς το λόφο του Καπιτωλίου και τη Ρωμαϊκή Αγορά. Η μία είσοδος μεταξύ του Τόξου του Κωνσταντίνου και του Κολοσσαίου να έχει μια τεράστια ουρά, ενώ στα 300μ. σε μια άλλη είσοδο να περιμένουν μόλις 15 άτομα. Ευτυχώς υπήρχε άμεση πληροφόρηση για την ύπαρξή της!

Πολύ σύντομα αντιλήφθηκα ότι και οι δύο χώροι θέλουν το λιγότερο ένα τετράωρο για να τους εξερευνήσεις. Κλείνουν κι αυτοί οι Ρωμαίοι το χώρο αρκετά νωρίς στη χειμερινή περίοδο (16:00), οπότε φροντίζεις να μπεις νωρίς για να προλάβεις. Με αποκορύφωμα τη Ρωμαϊκή αγορά, αποτελεί ένα τεράστιο αρχαιολογικό πάρκο, που για κάποιον διαβασμένο έχει μεγαλύτερη σημασία από έναν απλό επισκέπτη.

Επόμενη στάση, μια ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης, με σημείο έναρξης τα Ισπανικά σκαλιά (που στην πραγματικότητα φτιάχτηκαν από Γάλλους όπως θα μάθαινα αργότερα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Στο δρόμο από τη Ρωμαϊκή Αγορά, κάθε σημείο σε τραβάει για φωτογράφιση: από το Καπιτώλιο στο μνημείο του Βιτόριο Εμανουέλε Β’ , από την Piazza Venezia μέχρι να αντικρίσω την Fontana di Trevi. Στο τελευταίο ιδιαίτερα, μπορεί κάποιος εύκολα να υποθέσει ότι τα κλικ της μηχανής ή του κινητού παίρνουν φωτιά, ενώ ο κόσμος είναι απίστευτα πολύς!

Αλλά μια και ο χρόνος πίεζε, ανέβηκα γρήγορα προς το σημείο συνάντησης με το γκρουπ και τον ξεναγό μας. Σε δύο ώρες έμαθα αρκετά μυστικά για την Ρώμη, την περιοχή και τα άλλα δύο κρατίδια που βρίσκονται μέσα στην πόλη (το Βατικανό και οι Ιππότες της Μάλτας), για διάφορες στήλες και οβελίσκους, για πανέμορφες ναούς αλλά κυρίως για το καλύτερα σωζόμενο ναό της αρχαιότητας: το Πάνθεον. Ευτυχώς, τις πιο απογευματινές ώρες ο κόσμος είναι λιγότερος και έτσι το απολαύσαμε περισσότερο. Τόσα χρόνια στη σχολή, επιβαλλόταν μια επίσκεψη σε αυτό το θαύμα συμμετρίας!

Με την ολοκλήρωση της ξενάγησης, είχα πλέον μια εικόνα για την πόλη, ενώ μια άλλη ανάγκη με καλούσε: το φαΐ. Πολύ σύντομα, βρισκόμουν σε ένα παραδοσιακό εστιατόρια και μια ζεστή πίτσα θα κάλυπτε το κενό μου. Αλλά και για επιδόρπιο, είχα ήδη σημειώσει μια επίσκεψη για τιραμισού από το ζαχαροπλαστείο Pompi για να κλείσει η βραδιά. Είναι αμαρτία να βρεθείς στη Ρώμη και να μη δοκιμάσεις!!!

Χαιρετισμούς από τον Πάπα

Την επόμενη μέρα, όφειλα να εξερευνήσω το δεύτερο κρατίδιο μέσα στη Ρώμη, αυτό του Βατικανού. Οπότε πήρα το backpack μου, μπήκα στο μετρό και έφτασα για αρχή στη στάση κάτω από τα Mουσεία του Βατικανού. Πλήθος κόσμου, άλλοι με κι άλλοι χωρίς εισιτήρια για την είσοδό τους. Μετά και τον απαραίτητο έλεγχο, τυπικός και ίδιος με αυτού σε κάθε αεροδρόμιο (είχα φροντίσει ξανά ηλεκτρονικά για το εισιτήριο) ξεκίνησα την ανάβαση και την περιπλάνησή στα πολυτελή δωμάτια των συλλογών του Βατικανού. Κάθε δωμάτιο και κάτι διαφορετικό, κάθε γωνιά γεμάτη εκθέματα μοναδικά και ιδιαίτερα, κάθε χώρος ανταγωνιζόταν σε πλούτη και χρυσό τον προηγούμενο. Δύο με τρεις ώρες είναι αρκετές για να απολαύσεις από αιγυπτιακά αγάλματα μέχρι αρχαιοελληνικά γλυπτά κι από δημιουργίες γνωστών ζωγράφων μέχρι κατασκευαστικά υπερθεάματα: η Capella Sistina έμεινε για να εντυπωσιάσει στο τέλος της επίσκεψης.

Στο Βατικανό δεν ξεχωρίζουν μόνο τα Μουσεία του αλλά και η υπόλοιπη αρχιτεκτονική δραστηριότητα περιμετρικά του χώρου του. Αποκορύφωμα η Βασιλική του Αγ. Πέτρου, όπου κι εκεί θέλει εισιτήριο για να μπεις μέσα. Με λίγα λόγια, οι καθολικές βασιλικές αποτελούν μια μικρή βιομηχανία κέρδους με τόσους τουρίστες να καταφθάνουν κάθε τόσο. Εγώ πάλι προτίμησα να τη θαυμάσω από την εξωτερική της άποψη και να βγάλω τις φωτογραφίες μου με φόντο τον αμφιθεατρικό διάκοσμο και τον οβελίσκο στη μέση.

Φυσικά, έπρεπε να δοκιμάσω και παγωτό μιας και δεν το είχα επιχειρήσει μέχρι στιγμής. Κι έτσι βρέθηκα με ένα χωνάκι να χαζεύω τη Βασιλική στο βάθος, ενώ στη συνέχεια από πίσω μου με περίμενε το λεγόμενο “Κάστρο των Αγγέλων“. Κάποιος το εκτιμάει ακόμα περισσότερο όταν βρεθεί πάνω στην ομώνυμη γέφυρα που κοσμούν αγάλματα. Ιδιαίτερα η θέα στον Τίβερη ενέχει μια άλλη ομορφιά, ειδικά όταν αρχίζει να βυθίζεται ο ήλιος στον ορίζοντα.

Το επόμενο βήμα; Να βρεις κάποιο εστιατόριο ή μπαρ να τρυπώσεις. Οπότε κι εγώ, αφού κατευθύνθηκα προς το Campo de Fiori, μια μεγάλη πλατεία και συνάμα υπαίθρια αγορά με πολλά καφέ, μπαρ και εστιατόρια τοποθετημένα περιμετρικά, έκανα την επιλογή μου: ευκαιρία να δοκιμάσω χειροποίητα ζυμαρικά (με τους δημιουργούς να πλάθουν συνεχώς πάνω σε ένα τραπέζι μπροστά από ένα παράθυρο στα μάτια των περαστικών). Κυριολεκτικά έγλυφα τα δάχτυλά μου! Γίνεται να λες ότι δοκίμασες ιταλική κουζίνα αν στο μενού σου εν υπάρχει pasta; Φυσικά και όχι!

Ολίγον τι χαμένος και μαγεμένος συνάμα, κατευθύνθηκα μέσα από τα στενά στην πιο κοντινή γέφυρα που θα με οδηγούσε μια άλλη ιδιαίτερη γειτονιά, αυτή της Transtevere. Όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν στη Ρώμη, αυτή η περιοχή κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στο κουτί των αναμνήσεών τους. Σύντομα θα αντιλαμβανόμουν το γιατί!

Περνώντας μέσα από τη γέφυρα του νησιού Tiberina, στη δυτική όχθη του Τίβερη, απλώνεται ίσως η πιο ρομαντική και εναλλακτική συνοικία της πόλης. Στο μεγαλύτερο μέρος της τα στενά λιθόστρωτα δρομάκια κυριαρχούν. Εκεί, η εικόνα της βέσπας έχει άλλη αξία για το μάτι του επισκέπτη, καθώς θυμίζει σκηνή από κάποια ταινία. Σε αρκετά σημεία της άλλωστε γυρίστηκε μεγάλο μέρος της ταινίας του Γούντι Άλεν “From Rome with Love”.

Το βράδυ ιδιαίτερα, η Transtevere σφύζει από ζωή καθώς χιλιάδες επισκέπτες, ντόπιοι και μη, καταφτάνουν και δίνουν πνοή στην περιοχή. Εκεί άλλωστε βρίσκονται αρκετά από τα πιο alternative και μποέμ μαγαζιά (από μπαρ και εστιατόρια μέχρι γκαλερί και βιβλιοπωλεία) συγκριτικά με το κέντρο της πόλης.

Το πιο σημαντικό της στοιχείο, είναι φυσικά η αυθεντικότητα που έχει καταφέρει να διατηρήσει, αυτή της παλιάς και διαφορετικής Ρώμης από τις τουριστικές αφίσες. Εκεί βρίσκεται άλλωστε μια από τις παλαιότερες εκκλησίες της πόλης, η Santa Maria Transtevere. Τότε αντιλήφθηκα, πως ήταν η στιγμή να αφήσω το χάρτη και να χαθώ από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο δρόμο της. Κατέληξα τελικά να τα πίνω (εναλλαγή Aperol con Spritz με Peroni) σε ένα από τα πιο γνωστά bar της περιοχής στην Piazza di San Calisto, με το ίδιο όνομα.

Από τα χαμηλά στα ψηλά

Επόμενη στάση για την ημέρα, η Villa Borghese. Έναν γρήγορο espresso και ένα Panini στο χέρι και γρήγορα στο λεωφορείο! Η διαδρομή μέχρι το πάρκο, για ακόμη μια φορά σου έδινε την ευκαιρία να γεμίσεις εικόνες κυκλοφορώντας από την νότια προς τη βόρεια πλευρά της πόλης για να με αφήσει έξω από το πάρκο. Στο μεγαλύτερο χώρο πρασίνου της Ρώμης, εκεί όπου αρκετοί Ρωμαίοι ξεφεύγουν από τη βουή της πόλης και οι επισκέπτες επιλέγουν να επισκεφθούν για την Borghese Gallery και για να χαλαρώσουν περπατώντας στο πάρκο. Μερικοί θα προτιμήσουν ποδήλατο ή ηλεκτρικό πατίνι για να κυκλοφορήσουν αλλιώς, άλλοι θα επιμείνουν με τα πόδια κι άλλοι θα αναζητήσουν την λίμνη με τον μικρό ναό του Ιπποκράτη στη μέση για να νοικιάσουν βάρκα, ώστε να κάνουν βόλτες γύρω του. Υπάρχουν παραπάνω από μια είσοδοι και είναι δωρεάν. Για μένα, ιδανική ήταν η βόλτα από τα νότια του πάρκου, ώστε να δω όσο γινόταν το μεγαλύτερο μέρος του, τον κεντρικό χώρο της λίμνης για να καταλήξω πάνω από την Piazza del Popolo.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά από την έξοδο του πάρκου, εμφανίστηκε η Piazza del Popolo ή αλλιώς «η πλατεία του λαού». Λέγεται ότι η τοποθεσία της πλατείας έχει συνδεθεί με αρκετά φωτεινά αλλά και σκοτεινά σημεία στην ιστορία της Ρώμης. Αποτελούσε την πρώτη εικόνα κάθε ταξιδιώτη που κατέφθανε στην πόλη, που συνοδευόταν από τη μεγαλοπρέπεια που επρόκειτο να δούνε τα μάτια του και στο υπόλοιπο του κέντρου της! Ένας Αιγυπτιακός οβελίσκος στη μέση με κρήνες μαρμάρινων λιονταριών, στο βάθος οι δίδυμες βασιλικές και στο Βορρά η Porta del Popolo είναι από τα δημιουργήματα που ξεχωρίζουν στην πλατεία με το οβάλ σχήμα. Από τα ομορφότερα σημεία της Ρώμης αν και δύσκολα μπορεί κάποιος να βρει μόνο ένα!

Κι επειδή ο καιρός το συνιστούσε, παρόλο που ο Φλεβάρης θεωρείται από τους πιο άστατους μήνες του χειμώνα, ένα παγωτό ήταν ότι έπρεπε. Γεύση καρύδας και pistachio (ή αλλιώς φιστίκι για να καταλαβαινόμαστε) και ξεκίνησε η κατάβαση μέσω της Via del Babuino. Μη γελάτε, έτσι λέγεται κυριολεκτικά! Πήρε το όνομά της από ένα γκροτέσκο γλυπτό του Σειληνού με το όνομα “Μπαμπουίνος”. Όλο ευθεία και βρίσκεσαι ξανά στην Piazza di Spagna. Ήταν ευκαιρία να την απολαύσω και με το φως της ημέρας αλλά και για να περάσω για ακόμη μια φορά από την Fontana di Trevi. Μετά από τον κόσμο που αντίκρισα, που για ακόμη μια φορά ήταν υπερβολικός, κατευθύνθηκα από την Piazza de la Rotonda και το Πάνθεον προς την Piazza Navona.

Για αρκετούς είναι η πιο αγαπημένη, καθώς η Piazza Navona απλώνεται σε διαφορετική έκταση από τις υπόλοιπες, ενώ τα τρία σιντριβάνια που βρίσκονται κατά μήκος της, της δίνουν έναν άλλο αέρα. To μεγαλύτερο είναι το Fontana Dei Quattro Fiumi, ενώ τα άλλα δύο είναι το Fontana Del Moro και το Fontana Del Moro. Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η πλατεία, ήταν κτισμένο κάποτε το Στάδιο του Δομιτιανού, ενώ έχει πάρει ακριβώς το ίδιο σχήμα! Το σημερινό της όνομα μάλιστα έχει επηρεαστεί από τη λέξη “agone” (Circus Agonalis) που με τον καιρό άλλαξε σε “navone”. Σήμερα είναι γεμάτη καφέ και εστιατόρια, ενώ πλανόδιοι ζωγράφοι και ταχυδακτυλουργοί προσπαθούν να μαγνητίσουν τα βλέμματα των περαστικών.

Επειδή το προηγούμενο βράδυ με είχε μαγέψει, βρέθηκα ξανά στην Transtevere πριν πέσει ο ήλιος, αλλά με απώτερο σκοπό να ανέβω στον υψηλότερο λόφο της Ρώμης: τον λόφο Giannicolo! Μη σας πω ότι ήταν από τα πρώτα σημεία που ήθελα να εξερευνήσω, αλλά τελικά κρατούσα το καλύτερο για το τέλος.

Μέσα από τα στενά και τα πολύχρωμα σπίτια που τα κοσμούσαν, τα απότομα σκαλιά της ανάβαση και την Fontana dell’acqua Paola (κάποιοι μπορεί να την αναγνωρίσετε από την ταινία “La Grande Belleza”, όσοι αντέξατε δηλαδή να τη δείτε όλη), μπήκα στο πάρκο που οδηγούσε προς το “μπαλκόνι” του Giannicolo. Από εκεί, μπροστά στα μάτια μου, απλωνόταν ολόκληρη η Ρώμη στο πιάτο. Ότι είχα γυρίσει, κάθε τρούλος και αρχαίο μνημείο ξεχώριζε για το μέγεθός του, φαινόταν από τον λόφο, καθώς άρχιζε να πέφτει ο ήλιος, έτοιμος να σε στείλει για ρομαντικές ονειροπολήσεις.

Μιας και ήταν η ονομαστική μου γιορτή και έπρεπε να κλείσει όσο πιο όμορφα γινόταν η ημέρα, δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο από γεύμα, για ακόμη μια φορά στην Transtevere: bruscetti, λαζάνια, πίτσα και ιταλικό κρασί με παρέα. Από εκεί μετά για ποτό υπό τις μελωδίες ιταλικής μουσικής μέχρι που έπεσε η ιδέα για βραδινή βόλτα. Σύντομα τα βήματά μου θα με φέρνανε για ακόμη μια φορά μπροστά από τη Βασιλική του Αγ. Πέτρου, χωρίς τουρίστες, χωρίς την ηχορύπανση από τον κόσμο, απλά μια απόλυτη σιωπή στη μέση του Βατικανού και το κτίριο φωτισμένο. Μια υπέροχη και μαγευτική εμπειρία!

Και μιας και ταξίδι έπρεπε να κλείσει με τον πιο κατάλληλο τρόπο, πήρα το μετρό και βρέθηκα για τιραμισού στο Pompi. Fun fact: το πιο ιστορικό σημείο της αλυσίδας βρισκόταν στην συνοικία του San Giovanni. Μια ένοχη απόλαυση που σίγουρα θα μου λείψει, ιδιαίτερα για τις ποικιλίες στις γεύσεις που είχε!

Η Ρώμη δίκαια θεωρείται μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου. Έχει καταφέρει να διατηρήσει αρκετά από τα ιστορικά και αρχιτεκτονικά της στοιχεία σε συνδυασμό με μια απλότητα και αριστοκρατία ταυτόχρονα, που σε ταξιδεύει. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι που τη συγκρίνουν με το Παρίσι.

Αν έχω ξανά την τύχη να βρεθώ (αν πιάσει δηλαδή το κέρμα που πέταξα στην Fontana di Trevi):

• θα ήθελα λίγο χρόνο να επισκεφθώ σημεία που με ενδιαφέρουν αλλά δεν πρόλαβα όπως τις Θέρμες του Καρακάλα, την Κρύπτη των Καπουτσίνων (δεν συνίσταται για όσους δεν έχουν γερά στομάχια), τις Κατακόμβες
• να επισκεφτώ το Café Greco, το πρώτο καφέ που άνοιξε στην πόλη και διακρίνεται για την διακόσμηση του εσωτερικού του χώρου
• να περιπλανηθώ στην περιοχή Monti, εκεί που κάποτε ζούσαν οι εύπορες οικογένειες των Ρωμαίων, όπως έλεγαν. Από τις φωτογραφίες φυσικά την είχα λατρέψει αλλά δε πρόλαβα να βρεθώ. Ή μήπως βρέθηκα και δεν το κατάλαβα;
• να βρεθώ στο Arco Degli Acetari, ένα καλά κρυμμένο μυστικό των ντόπιων, μια περιοχή βγαλμένη από κάποια άλλη εποχή!
• να κάνω μια μονοήμερη εκδρομή στην Ostia, την πιο κοντινή παραθαλάσσια περιοχή από τη Ρώμη και το αεροδρόμιο του Fiumicino. Δεν γνώριζα για την ύπαρξη της μέχρι που μου προτείνανε να πάω… αλλά με πίεζε ο χρόνος!

Και να μη ξεχάσω βασικά tips επιβίωσης για εκεί:

1. Προτιμήστε το απλό λεωφορείο 520 από το αεροδρόμιο του Ciampino και αλλαγή με μετρό της πορτοκαλί γραμμής. Η τιμή του 1.5 ευρώ συγκριτικά με τα 4 και παραπάνω ευρώ των Shuttles, σίγουρα σας γλιτώνει την τσέπη.
2. Για τα αξιοθέατα που θέλετε να δείτε, προτιμήστε να κλείσετε από νωρίς από το διαδίκτυο. Ενδεικτικά για το Κολοσσαίο και την Ρωμαϊκή Αγορά
3. Ένας εναλλακτικός τρόπος να δείτε τη Ρώμη μέσα από τα μάτια κάποιου ντόπιου, είναι τα Free Walking Tours. Εγώ έτυχα να βρεθώ σε αυτό
4. Προσωπική άποψη για τους fans της περιπλάνησης: η Ρώμη είναι πόλη που περπατιέται. Προτιμήστε να κυκλοφορήσετε με τα πόδια κάθε της άκρη και θα την εκτιμήσετε ακόμα παραπάνω!
5. Φάτε και πιείτε όσο μπορείτε! Espresso, panini, pizza, pasta, lasagne κι άλλα πολλά!

Μπορείς πάντα να μπεις και να δεις τις τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων στις ημερομηνίες που σε ενδιαφέρουν, καθώς και αρκετές προσφορές που υπάρχουν εδώ! Και μετά, φύγαμε για Ρώμη!

Arrivederci Roma!

Παρακαλούμε αφήστε αυτό το πεδίο κενό

Hello there!
Χαίρομαι που βρίσκεσαι εδώ!

Κάνε εγγραφή για να λαμβάνεις ιδιαίτερο περιεχόμενο στα εισερχόμενά σου. Σκέψεις, ιδέες και πράγματα που μου έκαναν εντύπωση. Για ταξίδια κι όχι μόνο.

Δύο φορές το μήνα, όχι κάθε μέρα.

Δεν στέλνω spam! Μόνο ουσιώδη info και πράγματα που θα σου δώσουν τροφή για σκέψη!

Ελέγξτε τα εισερχόμενά σας ή το φάκελο των ανεπιθύμητων για να επιβεβαιώσετε τη συνδρομή σας.