Παρασκευή με τάσεις φυγής

Έχουν περάσει κάποιες εβδομάδες από το τελευταίο μεγάλο μου ταξίδι. Ακόμη στο μυαλό μου φαντάζει σα να μην έγινε ποτέ, σα να ήταν κάποια ταινία στην οποία προσάρμοσα για κάποιο χρονικό διάστημα τον εαυτό μου ως πρωταγωνιστή. Σα να μην έγινε ποτέ, σα να ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου.

Σκεπτόμενος όλα αυτά, αντιλαμβάνομαι πως λειτουργούν κάποιες φορές τα ταξίδια στο μυαλό μου και σίγουρα και στο δικό σου. Κάποιοι τα βλέπουν ως μέσο να διασκεδάσουν, να δουν μουσεία, μνημεία, να βγάλουν εντυπωσιακές φωτογραφίες ή για να εκπληρώσουν κάποιες επαναλαμβανόμενες επαγγελματικές υποχρεώσεις.

Άλλοι πάλι, σαν κι εμένα, για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα, στην οποία αρκετές φορές δεν βρίσκουν το ενδιαφέρον που θα ήθελαν. Σα να μην παίρνουμε ικανοποίηση και να μετράμε κάθε μέρα που περνάει μέχρι τη μεγάλη αναχώρηση.

Κι αντιλήφθηκα πόσο άδικο και συνάμα δύσκολο είναι να πιστέψω το αντίθετο, να εκτιμήσω την κάθε μέρα, ώρα και στιγμή που περνάει κι ας μην είναι σε κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη ή σε κάποια άλλη πόλη της Ελλάδος.

Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα «τι τέλεια θα ήταν να μπορώ να δουλεύω από όπου θέλω, να έχω το ωράριο που θέλω και να ταξιδεύω χωρίς περιορισμούς».

Αυτή η ιδέα μοιάζει να έχει φυτευτεί βαθιά μέσα μου από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα επίσημα να δουλεύω με έδρα… μια πόλη στα σύνορα της χώρας. Παρόλο που το κοντινότερο αεροδρόμιο απείχε περίπου δυόμιση ώρες από εκεί, ένιωθα πάντα μια τάση φυγής.

Κι αυτό συνεχίστηκε όταν πήγα σε άλλη πόλη, όταν βρέθηκα εκτός συνόρων, όταν κατέβηκα στην Αθήνα και τουμπαλίν στην πόλη που βρίσκομαι σήμερα.

Είναι άραγε οι τάσεις φυγής, η ανάγκη για συνεχόμενες νέες εμπειρίες, η προτίμηση και ωραιοποίηση ορισμένων χωρών και προορισμών στα μάτια μου οι αιτίες που βρίσκω τον εαυτό μου να κοιτάω συνεχώς τα επόμενα αεροπορικά εισιτήρια;

Ή έχω την αίσθηση πως κάτι μου λείπει και το ταξίδι είναι το μέσο για να το αποκτήσω, έστω και παροδικά; Ή μήπως το μυαλό μου θέλει συνεχώς νέες εικόνες;

Έτσι λοιπόν, αποφάσισα τα Σαββατοκύριακα που επέλεγα να μην πεταχτώ στη Θεσσαλονίκη, έβγαινα βόλτα και περπατούσα την πόλη χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Χωρίς προορισμό, χωρίς χάρτη ανοιχτό, χωρίς στόχο και βλέψεις κάπου να βρεθώ.

Περιπλανιόμουν σε στενά που δεν είχα δει ξανά, είδα γωνιές και πλατείες που δε μου θύμιζαν κάτι γνώριμο, βρέθηκα σε σοκάκια αλλά και μεγάλους δρόμους που δεν είχα εξερευνήσει. Κι έτσι γέμιζα πλέον με νέες εικόνες, μακριά από τη γνώριμη ρουτίνα του 8ωρου στο εργαστήριο, το γυμναστήριο και τη συνακόλουθη χαλάρωση του απογεύματος. Κάτι που φρόντισα να επεκτείνω και στις υπόλοιπες ημέρες.

Από την ημέρα που άλλαξα, έστω και για λίγο, σημείο αναφοράς και δράσης, μιλούσα για την ανάγκη της ουσιαστικής μετάβασης. Στο μυαλό μου παίζει συχνά ότι η έννοια της αλλαγής τοποθεσίας θα φέρει συνακόλουθη αλλαγή και μια πιο πλούσια καθημερινότητα.

Μαγικά. Κάτι που φυσικά δεν είναι αλήθεια. Πλέον προσπαθώ να την εμπλουτίσω. Όχι με μεγάλη πάντοτε επιτυχία αλλά… κάτι θα φύγει με λίγη παραπάνω προσπάθεια. Συμφωνείς;

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου

Bolzano (Ιταλία)

Πόλη στο Νότιο Τιρόλο της Βόρειας Ιταλίας, πύλη προς τις Δολομιτικές Άλπεις. Εκεί βρίσκεται και η γνωστή νεολιθική μούμια του Otzi aka Iceman, εκεί βρίσκεται και το υπέροχο κάστρο Mareccio αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι εκεί πραγματοποιείται ένα από τα μεγαλύτερα christmas markets στη χώρα.

Βιβλίο για να χαθείς στις σελίδες του

Οι ανθρώπινες επαφές είναι αυτές που μπορούν να αλλάξουν το ρου μιας ιστορίας και να δώσουν μια μικρή δόση μαγείας στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει και στο βιβλίο “What You Are Looking For Is in the Library“ της Michiko Aoyama που είπα να διαβάσω, γιατί ως συνήθως η λέξη library = βιβλιοθήκη τείνει να με τραβάει. Κι όχι μόνο εμένα.

Γιατί η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από πέντε, διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες, καθένας με τη δική του αβεβαιότητα για το μέλλον, οι οποίοι επισκέπτονται μια βιβλιοθήκη και γνωρίζουν την μυστηριώδη βιβλιοθηκάριο, την κ. Κομάτσι. Τι το ιδιαίτερο έχει μια μεγαλόσωμη, όχι τόσο ομιλητική και με χόμπι να πλέκει ζωάκια κυρία; Καταφέρνει με ένα βιβλίο, κάθε φορά και κάποιο άλλο,  να βοηθήσει τους χαρακτήρες, ώστε να δουν τη ζωή τους πιο καθαρά και να ανακαλύψουν νέους δρόμους. Το κοινό σημείο των ιστοριών τους είναι ότι όλοι ψάχνουν κάτι σημαντικό, κάτι που τους λείπει στη ζωή τους, είτε πρόκειται για επαγγελματική ικανοποίηση, είτε για προσωπική ολοκλήρωση

Η Aoyama καταφέρνει να δημιουργήσει μια ήρεμη, ζεστή ατμόσφαιρα με ελαφρές πινελιές μαγικού ρεαλισμού και ανθρώπινη τρυφερότητα. Οι χαρακτήρες της είναι απόλυτα προσγειωμένοι και αληθινοί, και παρόλο που οι καταστάσεις που βιώνουν μπορεί να είναι κοινές, η ελπίδα και η θετική προοπτική που αναδύονται είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικές. Το βιβλίο αποπνέει την αίσθηση πως τα πράγματα που πραγματικά αναζητούμε στη ζωή μας, συχνά βρίσκονται μπροστά μας – ίσως και σε ένα βιβλίο στην βιβλιοθήκη​.

Γιατί να διαβάσεις αυτό το βιβλίο; 

Αν αναζητάς μια ιστορία που να μιλά για την καθημερινή ζωή, τις εσωτερικές συγκρούσεις και την ελπίδα, τότε αυτό το βιβλίο είναι για σένα. Θα σε καθησυχάσει και θα σου προσφέρει τροφή για σκέψη γύρω από τις προσωπικές σου αποφάσεις και τις αλλαγές που ίσως χρειάζεσαι. Κάποιος θα έλεγε κλασικό feelgood μυθιστόρημα. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση

Εικόνες του παρελθόντος από πλατείες του κόσμου – ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ

Τι χάνονται στα αεροδρόμια; Ένα report με όσα πιθανά και απίθανα βρέθηκαν σε χαμένες αποσκευές στα αμερικανικά αεροδρόμια.

Γιατί ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσεις κάτι… και να πετύχεις!

Η Ελλάδα στέλνει επιστήμονες στην Ανταρκτική (κι εγώ ζήλεψα λίγο).

Έχω βάλει να παίζει στο background

Θύμηθηκα τις εποχές που μάθαινα ισπανικά, εκεί στην άκρη της Ελλάδος που έζησα λίγα χρόνια. Και έβαλα να παίζουν κάποια κομμάτια που είχα καιρό να ακούσω. Όπως αυτό. Κι ας μου θυμίζει καλοκαίρι στα μέσα του φθινοπώρου, που μοιάζει βέβαια σα συνέχεια του Αυγούστου. Ακόμη.

Μέχρι την επόμενη φορά