Για τους τελευταίους του γραφείου

Ή και για αυτούς που έχει ξεκινήσει ήδη η άδειά τους. Άργησα αυτή τη φορά να σου στείλω και δεν ξέρω αν έχεις φύγει κι εσύ όπως πολλοί από την πόλη, αν αράζεις σε κάποιο εξοχικό, κάποιο νησί ή απλά στον καναπέ του σπιτιού σου. Αν πάλι διαβάζεις το σημερινό newsletter, πάρτο σαν μια αφορμή για χαλάρωση, ενώ εγώ περιμένω τις 14/08 για να ηρεμήσω για ένα τετραήμερο. Τρόπος του λέγειν.

Σε αυτές τις πρώτες 4 εβδομάδες λοιπόν (σχεδόν ένας μήνας!) είχα την ευκαιρία να αλλάξω παραστάσεις. Μπορεί σε προηγούμενα newsletter να σου έγραφα για όσα έρχονται και όσα αλλάζουν, αλλά μερικές φορές νιώθω ότι τα γράφω πρώτα για εμένα και μετά για εσένα. Σαν να υπενθυμίζω στον εαυτό μου κάποια πράγματα, πως όλα είναι ρευστά, όλα έρχονται και φεύγουν, όλα μεταβάλλονται.

Από συζητήσεις φίλων και γνωστών, έχω καταλάβει ότι βγάζω την εικόνα ενός ανθρώπου που ψάχνει, που αναζητάει, που εν ολίγοις δεν κάθεται στα αυγά του. Αυτό βέβαια είναι δίκοπο μαχαίρι, είτε καλό σε ορισμένες περιπτώσεις, είτε πάλι κακό. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να ξεκινήσω κάτι, να δοκιμάσω, να επιχειρήσω, να δώσω μια ευκαιρία, αλλά εάν δεν κάνω το πρώτο βήμα, ξεκινάνε οι δεύτερες σκέψεις και υπερανάλυση.

«Κι αν δεν πετύχει αυτό, κι αν κάνω λάθος για αυτό, πως θα είμαι σίγουρος ότι πήρα τη σωστή απόφαση, μήπως να μη κάνω κάποια κίνηση ακόμη και ακολουθήσω την πιο ασφαλή επιλογή, ποιες άλλες επιλογές υπάρχουν» είναι μερικές από τις ερωτήσεις που παίζουν κυνηγητό στο μυαλό μου. Αυτό είναι συχνό φαινόμενο.

Για να φτάσω να αποφασίσω και να εγκαταλείψω ένα project που είχε αν μη τι άλλο prestige, βρισκόταν στην καρδιά των πάντων, έχει μεγάλη διάρκεια και δε θα χρειαζόταν να σκεφτώ για το μέλλον μου σύντομα, μεσολάβησαν αρκετά πράγματα. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που αμφισβήτησα τον εαυτό μου, αν είχα τη διάθεση και τη δύναμη να περιπλανηθώ ξανά για να βρω την τύχη μου, αν ήθελα να βρεθώ ξανά σε αυτή την κατάσταση της αστάθειας.

Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Όταν άρχισα να κάνω αιτήσεις δεν περίμενα ότι θα πάρω άμεσα απαντήσεις. Κι αν έπαιρνα, δε θα ξεκινούσα τόσο σύντομα. Γιατί, σε περίπτωση που με καλούσαν να βρεθώ κάπου άμεσα, θα με έπιανε άγχος. Με αυτό το σενάριο να παίρνει – ευτυχώς ή δυστυχώς – σάρκα και οστά.

Τη στιγμή που με καλέσανε στο τηλέφωνο και μου ανακοίνωναν ότι είχα επιλεχθεί, πανικοβλήθηκα. Πώς θα φύγω τώρα; Αυτή θα είναι η νέα μου πραγματικότητα; Πρέπει να απαντήσω άμεσα; Πότε θα προλάβω να προετοιμαστώ; Είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω μια νέα πρόκληση; Άραγε το θέλω όπως έλεγα κάποτε; Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;

Όταν κατάφερα για λίγο να καθίσω κάτω και να σκεφτώ μονάχος, αντιλήφθηκα ότι αυτό που με τρόμαζε περισσότερο ήταν η μη αναστρέψιμη φύση της απόφασής μου. Δεν υπήρχε κουμπί ασφαλείας, ούτε κάτι να επιβεβαίωνε ότι θα είχα πράξει σωστά.

Αλλά όπως είχα διαβάσει κάπου «Οι περισσότερες προκλήσεις στη ζωή εξαρτώνται από το πώς τις προσεγγίζεις. Μπορείς να δεις κάθε εμπόδιο ως κάτι που σε κρατούν πίσω ή ως εφαλτήριο που θα σε ωθήσει προς τα εμπρός, αξιοποιώντας το προς όφελός σου». Έτσι είπα ναι σε αυτή τη νέα πρόκληση και χαίρομαι όταν μαθαίνω από φίλους και γνωστούς, παλιούς και νέους να παίρνουν ανάλογες μεγάλες για αυτούς αποφάσεις.

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Uzes, Γαλλία

Μπορεί να μην το έχω επισκεφτεί ακόμη αλλά τα τελευταία σχόλια γνωστών για αυτό το μέρος με έβαλα σε σκέψεις. Δρόμοι με ιδιαίτερο χαρακτήρα, όμορφα μαγαζιά και γκαλερί, υπέροχα εστιατόρια και θαυμάσια ιστορικά κτίρια. Επιπλέον, είναι ακόμη σχετικά άγνωστη στην ευρύτερη τουριστική κοινότητα. It’s a must!

Βιβλίο που προτείνω αυτή τη φορά 📖

Τι θα γινόταν αν ένας απλός χαιρετισμός μπορούσε να αλλάξει τη ζωή σου; Αν οι άνθρωποι που συναντάς καθημερινά στον δρόμο, στο μετρό, στις καφετέριες, δεν ήταν απλώς άγνωστοι, αλλά είχαν τη δύναμη να σε μεταμορφώσουν; Αν οι άνθρωποι που συναντάς καθημερινά έκρυβαν μυστικά, φοβίες, όνειρα που ποτέ δεν αποκάλυψαν, πώς θα άλλαζε η άποψή σου για αυτούς; Μπορεί, τελικά, μια τυχαία συνάντηση να δημιουργήσει σχέσεις που ανατρέπουν τα πάντα;

Κάτι ανάλογο αναδεικνύεται στο βιβλίο «Οι Επιβάτες της Αποβάθρας 5» της Clare Pooley, όπου πέντε άγνωστοι μεταξύ τους ανθρώποι συναντιούνται καθημερινά στην ίδια αποβάθρα του τρένου. Στην αρχή είναι απλώς ξένοι, ο καθένας με τη δική του ιστορία, τα δικά του βάσανα, και τις δικές του κρυφές επιθυμίες. Όμως, μια μέρα, ένας από αυτούς παίρνει το θάρρος να σπάσει τη σιωπή. Και τότε, η ζωή όλων τους αλλάζει.

Γιατί να διαβάσεις αυτό το βιβλίο;

Γιατί θέτει ένα ιδιαίτερο ερώτημα:

Τι θα γινόταν αν άφηνες το τηλέφωνο στην άκρη και μιλούσες στον άνθρωπο που κάθεται δίπλα σου; Μπορεί μια τέτοια απλή κίνηση να δημιουργήσει φιλίες που διαρκούν μια ζωή; Ή μήπως τελικά έχουμε ανάγκη την ανθρώπινη επαφή περισσότερο από ό,τι νομίζουμε;

Μέσα από την εξερεύνηση των σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων, το βιβλίο υπογραμμίζει την αξία της ανθρώπινης σύνδεσης σε έναν κόσμο που συχνά επικεντρώνεται στην απομόνωση και την αποξένωση. Για να δούμε τον κόσμο με διαφορετικό μάτι και να εκτιμήσουμε τις μικρές στιγμές που, τελικά, κάνουν τη μεγάλη διαφορά στη ζωή μας.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

21χρονος entrepreneur έφτιαξε έναν ΑΙ «φίλο» για να τον φοράς σαν μενταγιόν στο λαιμό και να κάνετε συζητήσεις. Κι όμως είναι αλήθεια.

Έχεις δει ποτέ το Minority Report με τον Tom Cruise; Φάση ντεντέκτιβ που προλαβαίνουν μελλοντικά εγκλήματα; Σε κάποιο μέρος του πλανήτη θα γίνει πραγματικότητα!

Στη Βαρκελώνη μπουγελώνουν τους τουρίστες, στη Βενετία πρέπει να βγάζουν εισιτήριο εισόδου. Στην Κοπεγχάγη πάλι τους επιβραβεύουν σε μια προσπάθεια να γίνουν για λίγο μέρος της καθημερινότητας της πόλης!

AI εργαλείο σε βοηθάει να ανακαλύψεις αν υπάρχει η δυνατότητα η περιοχή σου να γίνει πόλη 15 λεπτών

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Έπρεπε να ταυτιστώ με κάποιο κομμάτι κι αυτόν τον καιρό. Δεν άργησα να το βρω σε αυτό το τραγούδι. Το λες και roadtrip track για τους χαμένους και μη αυτού του κόσμου.

Μέχρι την επόμενη φορά,