Πάω να φέρω τα φούτερ από την Αθήνα

Θυμάσαι όταν ήσουνα μικρός και σε ρωτούσαν ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή; Εκείνη που παίρνεις δώρα κάτω από το δέντρο, εκείνη που αρχίζουν τα σχολεία, τότε που τσουγκρίζεις τα αυγά ή τότε που δε θέλεις να βγεις από τη θάλασσα; Κατά πάσα πιθανοτητα, μπορεί να ήσουν κι εσύ ένα από εκείνα που ταλαντεύονταν μεταξύ του χειμώνα και του καλοκαιριού.

Μεγαλώνοντας όμως τα πράγματα αλλάξαν. Οι προτιμήσεις, οι υποχρεώσεις, οι δυνάμεις για άλλα πράγματα και οι προσδοκίες για κάθε νέα μέρα. Δεν ακούς πια το ξυπνητήρι και σκέφτεσαι «τι μάθημα έχουμε πρώτη ώρα, ωχ δεν πρόλαβα να τελειώσω εκείνη την άσκηση στα Μαθηματικά» αλλά κατά πάσα πιθανότητα είναι η υπενθύμιση ότι έχεις να σηκωθείς και να πας στη δουλειά. Άλλη καθημερινότητα, άλλες ανάγκες.

Βέβαια, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, έχω αντιληφθεί ότι ψάχνει αφορμές για νέα ξεκινήματα. Είτε με τον ερχομό του νέου χρόνου, είτε με τη λογική της παλιάς ακαδημαικής χρονιάς, είτε με την αλλαγή της εποχής (ναι υπάρχουν αυτοί που βγαίνουν κάθε άνοιξη από τη χειμερία νάρκη τους και υπόσχονται ότι θα αλλάξουν τη ζωή τους ριζικά.

Έτσι απλά κι εγώ αγάπησα λίγο περισσότερο τον ερχομό του φθινοπώρου. Τότε που η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει και βγάζουμε τα μακρυμάνικα από το ψηλότερο ντουλάπι, τότε που ξεκινάνε τα σχέδια για τις γιορτές των Χριστουγέννων, τότε που ορισμένοι από εμάς αρπάζουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε καινούργια πράγματα και χόμπι. Με την ελπίδα ότι θα συνεχίσουμε με αυτά και την υπόλοιπη χρονιά και γιατί όχι την επόμενη.

Το φθινόπωρο έχει κάτι το μοναδικό, σαν μια φυσική υπενθύμιση ότι οι αλλαγές δεν είναι μόνο αναπόφευκτες, αλλά και καλοδεχούμενες. Η δροσερή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί μας καλεί να σκεφτούμε τι θέλουμε να αφήσουμε πίσω και τι καινούργιο θα φέρουμε στη ζωή μας. Είναι σαν να μας προσφέρει μια ήσυχη, σχεδόν ευγενική παύση, πριν ξεκινήσουμε κάτι διαφορετικό.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η μαγεία των νέων προκλήσεων που φέρνει το φθινόπωρο. Δεν υπάρχει πλέον η πίεση της άνοιξης που επιβάλλει μια άμεση, δραστική αλλαγή. Το φθινόπωρο είναι πιο υπομονετικό, δίνοντάς σου χώρο να σκεφτείς και να σχεδιάσεις το επόμενο βήμα.

Ίσως τελικά, η αίσθηση της μετάβασης που φέρνει να είναι αυτή η μικρή ώθηση που όλοι χρειαζόμαστε για να τολμήσουμε κάτι διαφορετικό. Και όπως τα φύλλα στα δέντρα πέφτουν για να δώσουν χώρο στα νέα, έτσι και εμείς μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας ό,τι δεν μας εξυπηρετεί πια, για να καλωσορίσουμε αυτό που έρχεται.

Στο τέλος, το φθινόπωρο μάς θυμίζει ότι κάθε νέα αρχή έχει τη δική της ομορφιά, ακόμα κι αν δεν έρχεται πάντοτε με αυτό την ορμή και το αίσθημα ενθουσιασμού, αλλά με μια πιο ήρεμη, συγκροτημένη διάθεση. Κι αυτό, ίσως, να είναι το καλύτερο είδος αλλαγής.

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Lubeck (Γερμανία)

Μια κλασική πανέμορφη πόλη στη βόρεια Γερμανία, άγνωστη ακόμη σε πολλούς. Όλο το ιστορικό της κέντρο αποτελεί πολιτιστικό μνημείο της UNESCO και αποπνέει αέρα μια άλλης εποχής. Μεσαιωνικής κατά κύριο λόγο. Κι αυτό μπορείς να το δεις στην αρχιτεκτονική, στα στενά δρομάκια και τα ιστορικά μνημεία της, με μερικά από αυτά να προσφέρουν υπέροχη θέα στο επισκέπτη.

Βιβλίο που προτείνω αυτή τη φορά 📖

Πόση δύναμη μπορεί να κρύβεται πίσω από τις πιο μικρές πράξεις καλοσύνης; Πώς μια φαινομενικά ασήμαντη απόφαση μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου – ίσως και μιας ολόκληρης κοινότητας; Στο «Small Things Like These» της Claire Keegan, η απάντηση έρχεται μέσα από μια ιστορία που σε καθηλώνει με την απλότητά της και την ηθική της βαρύτητα, τα κρυμμένα μυστικά και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Για τον κεντρικό χαρακτήρα, τον Bill Furlong, οι χειμωνιάτικες ημέρες του 1985 σε μια μικρή ιρλανδική πόλη κυλούν με τη ρουτίνα της δουλειάς του, καθώς προμηθεύει κάρβουνο και καυσόξυλα στους κατοίκους. Ένας άνθρωπος απλός, οικογενειάρχης, που προσπαθεί να διατηρήσει την ισορροπία σε μια ζωή γεμάτη δυσκολίες.

Όμως, όταν τυχαία ανακαλύπτει ένα σκοτεινό μυστικό πίσω από τα τείχη του τοπικού μοναστηριού, καλείται να αποφασίσει: θα παραβλέψει την αδικία που βλέπει μπροστά του, ή θα τολμήσει να πάρει θέση;

Γιατί να διαβάσεις αυτό το βιβλίο;

Διότι θέτει ένα σπουδαίο ερώτημα:

Πώς μπορείς να συνεχίσεις να ζεις όταν γνωρίζεις την αλήθεια για μια αδικία; Η Keegan, μέσα από μια σύντομη αλλά βαθιά συγκινητική αφήγηση, σε φέρνει αντιμέτωπο με τη σκληρή πραγματικότητα της Ιρλανδίας του 20ού αιώνα, όπου η κοινωνία κλείνει τα μάτια σε ό,τι συμβαίνει μέσα στους τοίχους των θρησκευτικών ιδρυμάτων. Μέσα από τη ματιά ενός ανθρώπου που δεν είχε ποτέ σκοπό να είναι ήρωας, η Keegan εξερευνά τη σημασία της ηθικής ευθύνης και τη δύναμη της ενσυναίσθησης.

Αν ψάχνεις ένα βιβλίο που, παρότι μικρό, θα σε κάνει να αναλογιστείς τις δικές σου αξίες και τη θέση σου στον κόσμο, το “Small Things Like These“ είναι μια ιστορία που, ενώ διαβάζεται γρήγορα, θα σε συντροφεύει για πολύ καιρό.

Fun Fact: Το βιβλίο έγινε πρόσφατα και ταινία με πρωταγωνιστή τον Cillian Murphy.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Μικρό ταξιδιωτικό hack για να μην χαώνεσαι με τις πρίζες.

Πόσο κουλ! Γράψε το όνομά σου με γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά κατευθείαν από δορυφόρο!

Ήξερες ότι στη Σιγκαπούρη υπάρχει κτίριο που διαθέτει ανελκυστήρα τελεφερικ;

Γιατί πολλά αεροπλάνα αποφεύγουν να πετάξουν πάνω από αυτήν την περιοχή;

Έχω βάλει να παίζει στο background 🎧

Τώρα κανονικά θα έπρεπε να γράψω γιατί έβαλα αυτό το τραγούδι να παίζει κι όχι κάτι προβλέψιμο όπως το Bye Bye των NSync λόγω της ταινίας Deadpool. Το θυμήθηκα, πάτησα να το ακούσω ξανά και ήδη έχει φάει 3 επαναλήψεις. Δικαιολογημένα.

Μέχρι την επόμενη φορά,