Άργησα να επιστρέψω

Αυτή την περίοδο δεν βρίσκομαι σε κάποια άλλη χώρα, ούτε κάπου μακριά από την Αθήνα. Αντιθέτως, προσπαθώ να βρω στην καθημερινότητά μου (η οποία μερικές φορές καταντάει μονότονη και κουραστική) την ουσία και τις διαφορετικές στιγμές που αναζητάω στα ταξίδια μου. Ξέρεις πως το πετυχαίνουμε μερικοί: χόμπι, εκδηλώσεις, συναντήσεις με παρέα που μπορεί να φέρει καινούργια μέλη, επιλέγοντας τις ομαδικές εμπειρίες αντί για μια ακόμη έξοδο καφέ, επίσκεψη σε ένα σημείο της πόλης που δεν είχες ιδέα κ.α. Αυτή τη λίστα βέβαια τη γράφω κι εγώ εδώ για να θυμάμαι να μην περεκλινω. Εκτός από ξεχωριστές περιπτώσεις.

Βοήθησε βέβαια αρκετά και το γεγονός ότι κάθε μέρα είναι μια μικρή γιορτή στην Αθήνα!

Και τι δεν είδα αυτόν τον καιρό στην πόλη που προετοιμάζεται με φιέστες για το καλοκαίρι: Φεστιβάλ Πιάνου σε διάφορα σημεία (κέντρο και εκτός), Comicdom (όπου έκανα και την αγορά μου,γιατί δε γινόταν αλλιώς ☺️), παρακολούθησα παράσταση στο πρώτο αγγλικό θέατρο στην Αθήνα, είδα παράσταση φίλων σκηνοθετών, σεναριογράφων και μουσικών για πρώτη φορά και βρέθηκα σε άλλη μια ιδιαίτερη που θυμίζει Tim Burton σε σανίδι.

Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, πολύ κουλτούρα έπεσε αυτόν τον καιρό. Είδα βέβαια φίλους και γνωστούς στο ενδιάμεσο.

Ανάμεσα σε αυτούς και ένας φίλος από Τουρκία.

Ιδιαίτερη περίπτωση να έχεις επαφές με ανθρώπους της γειτονικής χώρας. Μεγάλη διαφορά με άτομα από άλλες δυτικοευρωπαϊκες. Πολλές οι ομοιότητες που αναγνωρίζεις μαζί τους, πολλά τα κοινά από τις πράγματα που σας χωρίζουν.

Κι όλα αυτά δεν τα αναγνώρισα σε μια νύχτα ούτε απλα με μερικές αναζητήσεις στο διαδίκτυο. Επεδίωξα να συναναστραφώ με ανθρώπους από άλλες χώρες, να αναρωτηθώ, να συζητήσω. Να δω πόσα από αυτά που γνώριζα ήταν λειψά και πόσα μπορούσα εγώ να μοιραστώ.

Εκεί κατάλαβα ότι η ουσία του ταξιδιού είναι η επαφή με τους ανθρώπους. Δεν χρειάζονται να είναι πολλοί. Κάποιες φορές μια είναι αρκετή. Γιατί όταν θα γυρίσεις , όταν θα επιστρέψεις πια στο σπίτι σου, θα είσαι άλλος άνθρωπος.

Στα δικά μας λοιπόν

Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🗺️

Oradea (Ρουμανία)

Μια μέρα, έπεσε τυχαία το μάτι μου σε μια λίστα με τους καλύτερους προορισμούς για ψηφιακούς νομάδες. Μέσα από τις παροχές που έχει κάθε πόλη, την αίσθηση ασφάλειας αλλά και το κόστος διαβίωσης, δημιουργήθηκε ένας κατάλογος, όπου βέβαια οι ελληνικές πόλεις ήταν πολύ χαμηλά. Αντιθέτως, βρήκα στις πρώτες θέσεις αυτήν την πόλη. Απλά ψάξε και δες φωτογραφίες.

Ταινία που προτείνω αυτήν τη φορά 📺

Η περσινή χρονιά είχε αρκετά καλή σοδειά με αρκετά διαμάντια που διεκδίκησαν Όσκαρ, Χρυσές Σφαίρες κ.α. Κι ας είδαμε το Οπενχάιμερ να σαρώνει στις περισσότερες κατηγορίες, υπήρχαν και κάποιες που συμμετείχαν χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς σταρ να ξεχωρίζουν, χωρίς μεγάλα ονόματα. Η ταινία που θα ήθελα να σου προτείνω να δεις είναι το Past Lives που είχα την ατυχία/ευτυχία (γιατί δεν το είδα στο σινεμά αλλά το βρήκα έστω για την τηλεόραση ) να δω στο CosmoteTV (όχι, δεν κάνω διαφήμιση, απλά αν έχεις θα το βρεις εκεί).

And the story goes like this: δύο παιδικοί φίλοι, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που ζούσαν έναν παιδικό έρωτα χωρίζονται όταν το κορίτσι μεταναστεύει στην Αμερική με την οικογένειά του. Τα χρόνια περνάνε και οι δρόμοι τους συναντιούνται. Με κάποιο τρόπο. Αλλά τι εικόνα έχει κρατήσει ο ένας για τον άλλον στο μυαλό του και τι μνήμες;

Γιατί να δεις αυτήν την ταινία;

Δε θα σχολιάσω τις υποψηφιότητες, αν και δίνουν πάντοτε ένα αβαντάζ απέναντι στις υπόλοιπες που κυκλοφορούν. Όμως, αυτό που ξεχωρίζει στην ταινία δεν είναι τόσο η πλοκή, όσο αυτή η παρουσίαση μιας “σχέσης” που φθίνει (ή και όχι) στον χρόνο. Για μια σχέση όπου η μία πλευρά προχώρησε ως όφειλε ενώ η άλλη έμεινε να ελπίζει, μάλλον.

Στα συν η φωτογραφία με σκηνές από Κορέα και Αμερική, στα πάρκα, στα σπίτια, στα μαγαζιά που δεν διαθέτουν κάποιο στοιχείο ωραιοποίησης παρά μόνο μελαγχολίας. Θα έλεγα εγώ.

Αν πάλι σου αρέσουν ταινίες όπως το Before Sunrise, Her, The Way Back, Once κ.α., τότε το Past Lives δε θα σε απογοητεύσει.

Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 😮

Κτίρια που δεν κτίστηκαν ποτέ για τους δικούς τους λόγους

10 μέρη όπου τα αμάξια δεν έχουν θέση, γιατί να’ναι καλά τα ΜΜΜ και τα πόδια που μας βαστάνε

Αγαπώ τις βιβλιοθήκες. Κι από ότι φαίνεται δεν είμαι ο μόνος. Μια συγγραφέας αποφάσισε να καταγράψει 100 μέρες στη βιβλιοθήκη, με ένα challenge για όσα μπορεί κάποιος να ανακαλύψει