Ένεκα γενεθλίων
Ουφ..
Είναι αλήθεια τελικά ότι τα γενέθλια μετά τα 30 έχουν άλλη αίσθηση. Μια άλλη δεκαετία που τρομοκρατεί, αγχώνει κι ενίοτε ενθουσιάζει. Σπάνια. Αλλά σίγουρα δημιουργεί άλλα συναισθήματα, κάποιες φορές τρομακτικά διαφορετικά από αυτά όταν ήμασταν 20+.
Δεν σου είχα γράψει τις προηγούμενες ημέρες. Μάζευα ιστορίες και νέα να μοιραστώ, όμως δεν έβρισκα διάθεση να κάτσω και βάλε στο «χαρτί» όσα είχα στο μυαλό μου. Μερικές φορές αναρωτιέμαι το νόημα αυτής της κατάστασης κι αν θα έπρεπε να συνεχίσω. Αλλά μετά θυμήθηκα τη σχέση που προσπαθώ να δημιουργήσω.
Με εσένα και με εσένα και με εσένα. Με εσένα που γνωρίζω από παλιά, με εσένα που μιλήσαμε μια φορά και έκτοτε χαθήκαμε, που αλλάξανε οι δρόμοι και οι προτεραιότητές μας, όμως είσαι ακόμα εδώ. Αλλά και με εσένα που δεν έχω ακούσει ποτέ τη φωνή σου αλλά κάτι είδες, κάτι σε τράβηξε, κάτι βρήκες σε αυτά που έγραφα και είπες να ακολουθήσεις.
Για αυτό σου γράφω εν μέσω του μηνός γιορτής και γενεθλίων. Δύο σε ένα νοικοκυρεμένα. Κάθε χρονιά σκέφτομαι που θα ήταν ιδανικά να τα περνάω αλλά «όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει» λένε. Κατέληξα λοιπόν ότι μετά τα 30, απλά ακολουθείς το ρέμα χωρίς άγχος. Δε θα είναι 10-20 άτομα που κάποτε κάνατε παρέα, απλά λίγοι και εκλεκτοί. Μπορεί και φίλοι παλιοί ή και φίλοι φετινοί, από τη δουλειά, κάποιο σύλλογο ή χόμπι ή άτομα που γνώρισες σε μια απρόσμενη στιγμή. Το φιλοσοφώ ακόμη.
Ουφ…
Ο Φλεβάρης μπορεί να είναι ο τελευταίος μήνας του χειμώνα, όμως ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή του χρόνου. Για αυτό και ήθελα να γιορτάζω πάντοτε με μια διάθεση σα να ξεκινούσε τότε ο χρόνος.
Μέσα στην τελευταία δεκαετία, ανακάλυψα ότι έχω ζήσει γενέθλια εντός και εκτός Ελλάδος, σε διαφορετικές πόλεις, ακόμα και στη άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μα υπήρχαν και στιγμές που λόγω διαφορετικών λόγων και συνθηκών, έπρεπε να αρκεστώ στα λίγα.
Δε θα πω ψέμματα, ήταν στιγμές που μου κακοφάνηκε, μιας και αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου και έκανα μια σύγκριση με προηγούμενες πιο γαμάτες καταστάσεις.
Αλλά όσο μεγαλώνεις, οι προτεραιότητές σου αλλάζουν. Δε θέλεις τσούρμο κόσμου για τα γενέθλιά σου, με τους μισούς από αυτούς την επόμενη χρονιά να μην στέλνουν ούτε ένα μήνυμα. Λίγοι και καλοί είναι αρκετοί.
Δε θέλεις να ανεβάζεις μηνύματα και ιστορίες στα κοινωνικά δίκτυα για να ενημέρωσεις απαραίτητα τον περίγυρο ότι σήμερα σβήνεις την τούρτα. Όσοι σε θυμούνται θα επιχειρήσουν να σου ευχηθούν.
Ούτε θέλεις κάτι εντυπωσιακό για να τραβήξεις τα βλέμματα, μια μάζωξη να σε γιορτάσουν φίλοι και γνωστοί που πιθανόν έχετε καιρό να δείτε ο ένας τον άλλον είναι καλή ως αφορμή.
Όχι, δε θέλω να ακουστώ ως ο 30+ που σνομπάρει τις τρέλες των 20. Απλά θέλω να πιστεύω ότι γνωρίζω για τι γιορτάζω τα γενέθλιά μου. Ως μια καλή αφορμή για να δω που έφτασα και που θέλω να συνεχίσω. Εσύ;
Καλά όλα αυτά, στα δικά μας λοιπόν
Βάλε αυτό το μέρος στη λίστα σου 🧳
Μια από τις τελευταίες στάσεις μου στο ευρωπαικό christmas market ταξίδι μου τον Δεκέμβρη του ‘24. Σε μια στάση από Ίνσμπρουγκ για Βερόνα, ένα βράδυ στο Μπολζάνο, ένα μέρος, ναι μεν κομμάτι της Ιταλίας αλλά ακόμα διατηρεί αέρα Αυστρίας. Κάτω από τις Άλπεις, αυτή η μικρή πόλη έγινε γνωστή για ένα από τα σημαντικότερα ανθρωπολογικά ευρήματα: τον «Άνθρωπο των Πάγων» ή αλλιώς Otzi, για τον οποίο έχουν στήσει ολόκληρο μουσείο.
Ταινία για να σε ρίξει στα σχοινιά 🥊
Δεν είμαι πολύ φαν των ταινιών με κεντρικό θέμα τις πολεμικές τέχνες. Μερικές φορές νιώθω ότι ακολουθούν μια πεπατημένη του ήρωα που ξεκινάει να αποδείξει κάτι, συνθλίβεται, επιστρέφει από το μηδέν για να επιστρέψει και να διεκδικήσει την κορυφή. Και δε θα σου πω ψέματα, όταν πρωτοάκουσα για την ταινία, δεν ήμουν σίγουρος αν θα μου κάνει αίσθηση. Τελικά, με έπεισε το καστ – και δεν το μετάνιωσα στιγμή.
Ο λόγος για το The Iron Claw, μια σκληρή και συγκινητική ταινία που αφηγείται την τραγική ιστορία μιας οικογένειας παλαιστών, η οποία αποτέλεσε μια από τις πιο θρυλικές δυναστείες στην ιστορία του wrestling.
Μέσα σε 2 ώρες και κάτι ξεδιπλώνεται η ζωή των αδερφών Von Erich, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν κάτω από τη βαριά σκιά του απαιτητικού πατέρα τους, ενός ανθρώπου που βλέπει τη νίκη ως το μοναδικό αποδεκτό αποτέλεσμα. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το The Iron Claw είναι γεμάτο ένταση, αληθινή αγωνία και στιγμές που σε χτυπάνε κατευθείαν στο συναίσθημα. Δεν είναι μόνο μια ταινία για το wrestling· είναι μια ιστορία για το βάρος της οικογενειακής κληρονομιάς, για τα όνειρα που συντρίβονται και για το πώς η αγάπη και η απώλεια συνυπάρχουν σε κάθε αγώνα, είτε μέσα στο ρινγκ είτε έξω από αυτό.
Γιατί να δεις αυτή την ταινία;
Βαρύ και δυνατό ξέρω, αλλά αν θες κάτι που να σε συνεπάρει και να σε συγκινήσει, αυτή είναι η επιλογή σου. Ο Zac Efron κάνει ίσως την πιο ώριμη και συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας του, μεταμορφώνοντας εντελώς το σώμα και το βλέμμα του για να αποδώσει τον Kevin Von Erich με έναν τρόπο που σε στοιχειώνει. Η ταινία σε καθηλώνει όχι μόνο με τις εντυπωσιακές σκηνές αγώνων αλλά και με τον ωμό ρεαλισμό της. Θα σε κάνει να νιώσεις τον πόνο, την πίεση, αλλά και το ανεξίτηλο δέσιμο μιας οικογένειας που ζει και αναπνέει για τον αγώνα.
Μετά από αυτό, σίγουρα θα ψάξεις να μάθεις περισσότερα για την πραγματική ιστορία των Von Erich.
Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση 🤩
Πώς θα γραφόταν το όνομά σου αν ζούσες στην Κλασική Εποχή; Το Μουσείο Θηβών το σκέφτηκε και είπε να υλοιποήσει αυτή τη σκέψη!
Αν είσαι λάτρης του αγαπημένου αφεψήματος των Βρετανών, υπάρχουν και άλλοι λόγοι για να το προτιμάς.
Άραγε πως θα ήταν να κυκλοφορείς στο αρχαίο παλάτι της Κνωσού; Μια απεικόνιση του θησαυρού της Κρήτης.
Μίνι γκάλοπ: Αν η Αθήνα είναν ένα χάος, θα μπορούσες να ζήσεις εδώ;
Έχω βάλει να παίζει στο background 🙉
Εορταστική μέρα. Μπορεί να αλλάζει ο αριθμός αλλά κάποια πράγματα (ελπίζω τα καλά) μένουν ίδια. Κι ακούμε αυτό.
Μέχρι την επόμενη φορά
